Je kunt niet zeggen dat ik een saai leven heb. Er is altijd genoeg te beleven, maar nu heb ik wel een bijzonder druk weekend, met zes optredens in drie dagen. Een verslag in drie delen.
Optreden één:
Big Bucks & Easy Money & the Dutch Joe Cocker.
(En Jack Cross, Ed Peters, Naomi, Lou Prince en nog een meneer die er toevallig is)
Het begint op zaterdag met een optreden van Big Bucks & Easy Money samen met onze vriend Cees Geluk, alias Kapper Cees, alias “The Dutch Joe Cocker”. Cees is gevraagd de muzikale omlijsting te verzorgen van een diner-dansant annex dinner show annex fundraising in Brasserie “De Rotterdammer” in de Botlek. Een fraaie gelegenheid met een chique uitstraling midden op het zware industrieterrein van de Rotterdamse Haven, wat een beetje tegenstrijdig overkomt maar vreemd genoeg wel lijkt te werken. In de haven wordt natuurlijk geld verdiend en dat kun je net zo goed comfortabel in de buurt laten rollen, schat ik zo in.
‘ s Middags voorzie ik mijn beide Ovations van nieuwe snaren en een goede poetsbeurt, poets natuurlijk ook de schoenen, pak mijn pak en een mooie gestreken bloes en zet de haren nog eens flink in het vet want het wordt een chique boel. Anton en ik worden geacht van half acht tot half elf beschaafde achtergrondmuziekjes te verzorgen, en daarna komt Cees met zijn Joe Cocker-act. Die zouden we eigenlijk ook begeleiden maar Cees besloot uiteindelijk toch liever met een band te werken, dus blijven er drie setjes van drie kwartier akoestische covers over. Normaal gesproken goed te doen maar de komende dagen komt er nog zo veel achteraan dat ik me voorneem het rustig aan te doen. Het is ook geen gelegenheid om hardrock te gaan lopen schreeuwen dus dat zit wel snor.
Voor de gelegenheid rijden Easy Money en ik apart want dat komt beter uit vandaag. Gelukkig heb ik een goede GPS in de auto want zelf had ik het nooit gevonden en nu rijd ik veel te vroeg het terrein op, klaar om eens een avondje flink aan het werk te gaan.
Bij binnenkomst zie ik een meneer allerlei apparatuur aansluiten, waaronder een levensgroot keyboard en wat lampjes en zo. Een keyboard? Ik ben benieuwd wat daarmee gaat gebeuren. Ik loop naar de man toe en hij stelt zich voor als Jack Cross, zanger/entertainer/toetsenist en ook de leverancier van de installatie van vanavond. Jack blijkt ook te zijn gevraagd wat muziek te maken. Gezellig! Nu worden er in een sneltreinvaart heel veel mensen aan me voorgesteld, die elkaar grotendeels allemaal lijken te kennen; zanger/entertainer Ed Peters zingt met bandjes en doet vandaag ook een set en Naomi is zangeres/entertainer en zingt vandaag ook een paar nummers met een bandje. Verder maak ik kennis met de organisator, de sponsor en de meneer die de zaak aan elkaar praat en die vanavond ook de verloting en de veiling voor het goede doel gaat doen. Ook schud ik de hand van Lou Prince, een bekende zanger/entertainer. Hij is hier vanavond is in zijn rol van ambassadeur van het goede doel en is dus niet van plan te gaan zingen, maar gaat wel over het goede doel vertellen. Ik maak nog kennis met de uitbater, ik meen tevens de Chef, die in dat geval verantwoordelijk is voor het vijf gangen diner, waar hij ook nog iets over gaat vertellen. Ik probeer koortsachtig alle namen te onthouden maar ben daarin natuurlijk kansloos. Op een gegeven moment hoor ik iemand zeggen dat Sandra ook nog wat gaat zingen en ik denk:”Goh, nog één?” Maar Naomi blijkt eigenlijk Sandra te heten, alsof ik niet genoeg namen te onthouden heb. Doe toch normaal, ik noem mezelf toch ook gewoon Ben Blue. Of Ben Blaauw. Of Big Bucks. Soms noemt men me Hurricane Bob, maar dat klopt niet.
Het zijn overigens allemaal heel leuke en gezellige mensen en het belooft een fijne avond te worden. Wel betwijfel ik een beetje of ons duo nog wel drie sets van vijfenveertig minuten gaat spelen. Maar de tijd dat je teleurgesteld was omdat je minder mocht spelen dan was afgesproken ligt voor Easy en mij in een grijs verleden en we zien het wel.
Anton en ik pikken buiten de allerlaatste straaltjes van de ondergaande zon mee als de meneer die, als ik het me goed herinner, de sponsor was zich bij ons voegt voor een gezellig praatje. In alle vriendelijkheid laat hij wel vrij snel vallen dat het moment waarop de muziek had zullen beginnen eigenlijk al een beetje gepasseerd is en of wij als entertainers al een planninkje hadden gemaakt. Dat balletje had ik in gedachten eigenlijk bij Jack gelegd maar die blijkt binnen nog even lekker aan de koffie te zitten. Kort overleg levert op dat we voor de eerste verloting van de avond allemaal nog 20 minuutjes kunnen spelen. Jack begint, daarna ons akoestische duo, gevolgd door de band-artiesten. Uiteraard moet de Chef eerst nog iets vertellen over het menu en willen de organisator en de sponsor het publiek even welkom heten. De meneer die de zaak aan elkaar praat stelt ze allemaal netjes aan de mensen voor en kondigt daarna de artiestenstal aan, met als eerste een kort optreden van Jack Cross. Omdat er ook nog een beetje ombouw-tijd is wordt onze eerste set nu beperkt tot drie of vier nummers, waarna we van de collegae kunnen gaan genieten. De gasten amuseren zich en prikken in het eerste couvert.
Dan is het tijd voor de verloting. De gasten hebben flink loten gekocht voor het goede doel en er worden mooie prijzen uitgedeeld. Dit neemt aardig wat tijd in beslag en zodoende blijft er maar heel kort over voor de artiestenschare voordat de veiling van start gaat. Jack, Big & Easy, Ed en Naomi hebben allemaal wederom tijd voor een paar liedjes voordat de veiling begint. De gasten genieten zichtbaar van de paar volgende gangen en wij sparen onze krachten voor de laatste set, tussen de veiling en het optreden van Cees.
Het volgende hoogtepunt van de avond breekt aan als er een aantal fraaie objecten ter veiling wordt aangeboden. Omdat er enthousiast geboden wordt duurt dit ook een aardige tijd en wordt er zo te zien een mooi bedrag binnengehaald voor het goede doel. Anton en ik hebben het intussen hartstikke gezellig met Ed Peters aan de bar en de tijd tikt vrolijk verder. Nadat de veiling is afgelopen vertelt de Chef nog wat meer over het eten en de spreekstalmeester heeft ook nog wat te melden. Daarna wordt Lou Prince geïntroduceerd bij de gasten en deze vertelt iets over het goede doel. Hierna zouden de ingehuurde artiesten het eigenlijk weer overnemen maar als er vanuit het publiek om wordt gevraagd laat Lou zich schoorvoetend verleiden tot het zingen van een paar nummers. Jack begeleidt dit alles op zijn keyboard, dat klinkt als een heel orkest, zelfs als er niet op gespeeld wordt. Nadat Prince zijn optreden heeft afgerond neemt Jack het weer even over, en nu blijkt dat ook de sponsor een alleraardigst stukje kan zingen. Deze heer gooit er een flink aantal gezellige nummers tegenaan, terwijl de laatste twee gangen worden opgediend. Het geheel duurt door tot onze Joe Cocker, een beetje verlaat, binnenkomt en wij hoeven verder niet meer te spelen. We twijfelen een beetje of we nu de pé in moeten hebben omdat we eigenlijk al een paar uur geleden naar huis hadden gekund of ons moeten verheugen in een avondje wel erg “Easy Money”. Ik kies voor het laatste. “Jullie blijven toch nog wel even tot ik klaar ben?”, vraagt Cees en dat kunnen we natuurlijk niet weigeren. Voordat hij begint moet die ene meneer hem natuurlijk nog wel even aankondigen, moet de organisator de sponsor bedanken, de sponsor de Chef, de Chef de keukenbrigade en de aankondiger alle artiesten. Hier gaat enige tijd overheen maar dan zet Cees zijn set van 30 minuten in. Daarna doet hij nog een nummertje voor de lol en vervolgens een toegift. Nadat hij alle mensen een handje heeft gegeven nemen wij ook afscheid van hem en om kwart over twaalf vertrek ik voor de twintig minuten durende reis naar huis.
Tenminste, dat zou het zijn als het Rijkswaterstaat niet had behaagd vannacht eens even flink aan de rondweg te gaan klussen. De hele mieterse bende is afgesloten, de mevrouw in mijn navigatiesysteem stuurt me nog een keer de verkeerde kant op en voor ik het weet sta ik midden in de nacht in een file op een weg waar ik helemaal niet wil zijn naar nota bene Schiedam, zodat het kwart over één is als ik thuis kom. Ik reken uit dat ik zeven uur van huis ben geweest en 35 minuten heb gespeeld. Ik vind dat ik nog één drankje mag om de emoties te verwerken en om half twee sluit ik de ogen voor een nachtje van toch nog acht uren slaap.
Tenminste, dat zou het zijn als mijn hondje niet ’s ochtends in alle vroegte ziek was geworden. Een paar uur voordat de wekker afloopt word ik wakker van luidkeelse en hartgrondige braakgeluiden en dan moet het beestje natuurlijk getroost en de troep opgeruimd worden, waarna ik niet meer in slaap kom. Nou ja, een paar uurtjes minder slapen overleef ik ook wel een keertje.
Optreden twee:
Ben Blue solo in ’s Hertogenbosch.
Zondag begint met een “in-store optreden” bij Zoomers in Den Bosch, een chique modezaak met een uitstekend café restaurant en met grote regelmaat live-muziek in de winkel. Het pak heeft een nachtje gelucht maar moet nu weer aan want ook hier dien ik er representatief uit te zien. Vandaag gaat Jeanette gezellig mee, deels om me twee autoritten besparen en deels om met een vriendin een middagje lekker te gaan shoppen. Dat is hartstikke fijn, door de korte nacht heb ik een stem als een kaasschaaf en nu kan ik me concentreren op mijn “vocalize-oefeningen”. Deze heb ik 22 jaar geleden op het conservatorium geleerd. Door de aard van onze opleiding bestond het klasje volledig uit middelbare rockers en de oefeningen hebben tot doel een kompleet kapot gerock–’n–rolde stem weer aan de praat te krijgen voor nog een avond misbruik. Je zingt dan allerlei onzin als “Dikkie Dikkie Die”, “Naneninonoe” en het mooie “Limonade Limonade Limonade Limonade Limonade Limonade Liiiiiiiiiiiiiiimonade Limonadeglas” en voelt daarbij allerlei smeerlapperij in je holtes afbrokkelen waarna het meestal wel weer een beetje gaat. In het begin moesten Anton en ik er erg aan wennen om dit samen in de auto te doen maar na tweeëntwintig jaar kijken we er niet meer van op en Jeanette schrikt er ook niet meer zo heel erg van. Ik heb zelfs een CD met begeleiding gemaakt…
Intussen heb ik zo vaak bij Piet Zoomers gespeeld dat ik de kortste weg heb gevonden van de parkeergarage naar de winkel en dat is wel fijn want de eerste paar keer heb ik met mijn volslagen gebrek aan richtingsgevoel heel de, overigens bijzonder fraaie, binnenstad van Den Bosch gezien, sjouwend met de gitaar, versterker, tas met effecten, rugzak met kabels en een microfoonstandaard voordat ik vanaf de andere kant de winkel benaderde. Soms regende het ook nog.
Het optreden duurt van één tot vijf en we zijn er netjes om twaalf uur, zodat de dames nog even een kopje koffie kunnen nuttigen terwijl ik opbouw, en er zelfs tijd over is voor een heerlijke lunch in het Fashion café. Hier hebben we een leuk gesprek waarbij we ons nog even vermaken over het verschil tussen mijn status in de jaren ’80, toen we in Ahoy’ en de Kuip speelden en de fans met bussen vol werden aangevoerd en nu. Het hoogste doel dat de muzikant hier kan bereiken is dat de mensen geen last van je hebben. Er moet tenslotte ook wel mode verkocht worden en de muziek moet dus zacht, rustig en beschaafd. Ik vind dat helemaal niet erg. Een mooie gelegenheid om allerlei fraaie liedjes te spelen die ik anders nooit kan doen, zoals “He’ll have to go”, “What a difference a day made” en “Sitting on the dock of the bay” en zo. Je moet het natuurlijk niet zien als een concert, je krijgt niet echt applaus of zo, maar nu en dan blijft er iemand een paar nummers luisteren, iemand steekt eens een duim op of maakt onhoorbare applausbewegingen.
Dat is goed, dat onhoorbare. Het enige dat erger is dan niemand die klapt is één enthousiaste klapper die iedereen verschrikt doet opkijken en mij de behoefte bezorgt zachtjes door de vloer te zakken. Vanmiddag echter heb ik een fan. Een klein, vriendelijk oosters dametje met een wollen mutsje op, een te kort rokje, schoenen met dikke wollen sokken en een veel te grote pilotenzonnebril. Ze staat bijna een hele set pal voor mijn neus, applaudiseert na elk nummer en meldt tenslotte dat ik een mooie stem heb en dat ze er rustig van wordt. Rustig. Van mijn stem.
Nadat ik vier uurtjes heb gespeeld meldt een uitgeshopte Madame Jeanette zich weer en lopen we met de spulletjes terug naar de auto. Op de terugweg naar Rotterdam passeren we Zevenbergen, waar ik vanavond met K’BAM! mag spelen, maar het hondje moet uit, ik gebruik andere apparatuur voor de band dan wanneer ik solo speel en bovendien heeft het geen zin om urenlang in zo’n dorp rond te hangen. Dus we rijden lekker door naar huis om snel te koken en te eten voordat ik weer naar Zevenbergen vertrek.
