Lees hier eerst deel 1: Een stijlvolle dinner show en een chique modezaak.
Optreden drie:
K’BAM! de akoestische rockband in Zevenbergen.
Na een matinee van vier uur in Den Bosch heb ik thuis een hapje gegeten en vertrek ik voor een heel ander soort optreden naar Zevenbergen. Hier mag ik met K’BAM! tussen half tien en half één café “Bij Dennis” op zijn kop gaan zetten. Het is Koningsnacht en we hebben er zin an.
De reis loopt voorspoedig en bij aankomst staat Anton al wild te wuiven bij de laatste voorhanden zijnde parkeerplaats voor de deur. Ocki en Joeri zijn net wat later en vissen achter het net. Bij binnenkomst is het al lekker druk en lijkt het of een deel van de bezoekers al een tijdje lekker aan het indrinken is. Anton stelt me voor aan de uitbater die, weinig verrassend, Dennis blijkt te heten. De meeste apparatuur komt uit de auto’s van Ocki en Joeri en godzijdank is er een achteringang bij het podium, zodat we niet door de, al behoorlijk vrolijke, menigte heen hoeven. Dit wordt een heel ander optreden dan de vorige twee. K’BAM! gaat er bovenop en dat moet hier ook. Ik grap nog tegen Ocki dat de toiletten zeker achter het podium zijn maar dit is helaas écht het geval. Daarom stellen we de spullen zo op dat er aan mijn zijkant van het podium een paadje ontstaat waar men langs de band kan lopen in plaats van midden tussen ons door. Hier is ook een handig trappetje voor de mensen en we leggen de luidsprekerkabels zorgvuldig en netjes neer zodat men er niet over kan struikelen.
We stellen alles op, sluiten de handel aan en doen een zeer korte soundcheck, mikken de lampjes die recht in onze ogen prikken richting plafond en bereiden ons voor op de eerste set. Intussen arriveren er flink wat bekenden. Onder andere Ad Akkermans, die altijd mooie foto’s maakt van onze bands. Ik pik er een paar voor deze blog, bedankt Ad!
Bij K’BAM! is er maar één onbetwist artistiek leider en dat is Anton. We doen niet aan setlijstjes of dat soort geneuzel, Annie roept een lied, of zet het in en dan is het volgen geblazen. In tegenstelling tot vanmiddag bestaat het repertoire nu uit behoorlijk stevige rock en pop, Nirvana, AC/DC, Pearl Jam maar ook een disco- en een reggae-medley. Bij K’BAM! gebruik ik de blauwe Ovation omdat die met de kleine klankgaatjes wat minder snel rondzingt als ik mijn distortion, chorus, booster, delay én wahwahpedaal allemaal tegelijk gebruik. Op deze momenten klinkt het misschien wat minder akoestisch, maar het rockt wél!
In de pauzes proberen we een beetje rust te pakken. De ervaring heeft geleerd dat luidkeelse gesprekken in de pauzes fnuikender zijn voor de stem dan het optreden zelf en hoewel ik geen diva-zangeresje wil zijn met kopjes thee met honing en de hele tijd een sjaaltje om dwingt de drukte van deze dagen me wel om een klein beetje voorzichtig met mezelf om te gaan, en daarbij ben ik intussen ook wel een tikkie moe aan het worden. Dus ben ik vanavond even minder leuk tegen de aanwezige kennissen en zoek met de rest van de band de rust op, die helaas echter alleen buiten, achter het podium te vinden is. Brrrr…Een groepje jongelui dat, hun generatienormen getrouw, de hele avond met de rug naar het podium luidkeels met elkaar heeft staan praten weet ons te vinden en probeert nog wat verzoekjes in te dienen maar die vlieger gaat niet op; manieren moeten van twee kanten komen.
Naar
mate de avond vordert wordt het trapje naar het podium een steeds grotere hindernis voor de toiletgangers en uiteindelijk zijn er een paar die het niet meer redden en struikelend voorbij komen zeilen. Ik zet beleefd een stapje opzij om te voorkomen dat men mij middels de microfoon een paar tanden uittikt en tover mijn allervriendelijkste glimlach op het gezicht. “Gaat uw gang, meneer.” Iemand meldt de volgende dag op Facebook dat er weer alleen maar mannen voor me zijn gevallen en geen vrouwen. What else is new.
Zoals te doen gebruikelijk helpt K’BAM! de hele toko volledig uit de plaat en na het laatste akkoord breken we gelijk de boel af en mikken het in de auto’s. Bij het verlaten van het café hoor ik van alle kanten dat we de beste band ooit zijn maar hoe graag ik ook een potje zou willen zwelgen in de roem, ik stap in de auto en vertrek. Morgen is het weer vroeg dag tenslotte, Koningsdag! Om twaalf uur begint mijn eerste optreden in de speeltuin in Rotterdam Vreewijk.
De rit naar huis is rustig en zonder problemen en nadat ik de spullen zorgvuldig in de kelder groepeer zodat ze per optreden van morgen klaar staan, en mezelf nadrukkelijk in het hoofd prent morgen niets te vergeten (soms ben ik een tikkie vergeetachtig) scheidt alleen een laatste afzakkertje me van een gezonde nachtrust van een uurtje of zeven.
Tenminste, dat zou het zijn als ik niet spontaan een paar uur vóór de wekker wakker zou zijn geworden, waarna ik de slaap niet meer kan vatten. Nou ja, koppie koffie dan maar en een beetje lummelen. Omdat het volslagen zinloos is om uren vóór het optreden al in de speeltuin te zijn dood ik de tijd maar met het vouwen van wat shirts en het uitprinten van een mooi nieuw playlistje.
Optreden vier:
Ben Blue solo in Rotterdam Vreewijk
Om een uurtje of 11 rijd ik eens rustig aan. Het is een dik kwartier naar Vreewijk en ik kan in een kwartier mijn grote zangset opbouwen, zodat ik lekker rustig aan kan doen. Tjeez, het is al wel duidelijk koningsdag, zeg! Overal fietsen idioten in oranje kledij op plaatsen waar ze niet mogen fietsen en nemen ze voorrang waar ze dat niet hebben. Mensen zijn duidelijk aan het zoeken en een sukkel in een auto vóór mij schiet op het laatste moment van de baan voor rechtsaf naar die voor linksaf. Ik schrik me een ongeluk. “Dwaas!”
Nu heb ik een tegenslagje. Meestal neem ik de Willemsbrug naar zuid maar omdat ik de speeltuin niet weet te vinden laat ik me leiden door de GPS en die mevrouw stuurt me naar de Erasmusbrug. En die gaat vlak voor mijn neus open. Slechts licht ongeduldig wacht ik netjes in de rechterrij tot de brug weer dicht is. Links komen de aso’s voorbij die straks op het laatste moment ook deze, veel langzamere rechterbaan gaan pakken. Die zijn dus sneller en wij moeten dan wachten. Ik erger me rot aan die egoïstische galbakken maar gebruik de tijd om in mijn hoofd vast door te lopen hoe ik zo dadelijk alles ga aansluiten; Eerst de boxen op de palen, dan het plankje neerleggen… Het plankje? Het plankje??? Op dit moment schiet me te binnen dat ik helemaal vergeten ben de spullen uit de kelder te pakken. Hel en verdoemenis! Daar gaat mijn rustig aandoenerij. Zodra ik van de brug af ben keer ik op een plek waar dat misschien niet helemaal mag en schiet terug richting centrum. Over de Erasmusbrug wil ik rechtsaf de Nieuwe Leuvebrug over maar nu gaat díé juist open. Vast diezelfde takkeboot van zojuist. Als het licht voor rechtdoor op groen gaat sta ik vooraan op de baan voor rechtsaf en kan ik de auto er gelukkig netjes tussen frotten, zodat ik via de Schiedamsedijk toch gelijk naar huis kan. Ik bel Jeanette (wel handsfree natuurlijk, ik ben een gezagsgetrouw mens) en die loopt vast naar de kelder om te helpen. Als ik de garage binnenrijd staan de spullen al klaar, ik smijt de handel in de klep, kus de vrouw (Mag je nooit overslaan) en scheur terug naar de Erasmusbrug. Hier kan ik wat tijd winnen door zo lang mogelijk op de linkerbaan te blijven en me pas op het laatste moment in de langzame rechterbaan te persen. Ik bel, uiteraard handsfree, de speeltuin dat ik misschien wat later ben en begin driftig aan mijn vocalize-oefeningen om de stem nog een beetje warm te krijgen. Bij het Zuidplein zegt de GPS mevrouw dat ik linksaf moet, maar omdat ik er keihard doorheen zit te Limonadeglazen versta ik het verkeerd en pak de baan voor rechtsaf. Gelukkig zegt ze alles twee keer en in de herhaling versta ik het goed en kan de auto nog nét op tijd op de baan voor linksaf duwen.
Ik arriveer rond kwart voor twaalf bij de speeltuin en zou dus nog om 12 uur kunnen beginnen maar het is hartstikke druk en ik ben een tijdje aan het zoeken voordat ik twee blokken verder een parkeerplaats heb. Nog steeds moet het lukken om, zeg, uiterlijk vijf of tien over twaalf te beginnen maar er komt ook een line-dance workshop en die willen graag muziek van mijn iPad. Die ligt nog in de auto. Dus ik twee blokken heen en weer draven om dat ding op te halen. Vervolgens blijkt er geen Wi-Fi te zijn zodat mijn Spotify het niet goed doet en ik de gevraagde nummers niet kan afspelen. Tien voor half een zet ik mijn eerste liedje in.
En direct begint een kind vlakbij hartverscheurend te huilen. Omdat ik een flinke lap speeltuin moet bestrijken heb ik de installatie best wel opengedraaid en ’t arme wurm schrok er helemaal van. Terwijl er getroost en gesust word daal ik tijdens mijn eerste paar liedjes rustig in en neem de omgeving eens in me op. Daar was ik nog niet aan toegekomen. Speeltuin Vreewijk de Vaan is een grote en actieve speeltuin met een belangrijke sociale rol. Vandaag is het vol met volwassenen, kinderen en senioren. Er is uiteraard een vrijmarkt, verschillende tentjes met eten en drinken, springkussens en speeltoestellen en aan de andere kant van de kantine is een DJ, maar we hebben totaal geen last van elkaar. Ik kom weer tot rust (Misschien wel van mijn eigen stem, die schijnt dat effect op mensen te hebben) en geniet van het feit dat ik op mijn leeftijd nog lekker buiten in de speeltuin aan het spelen ben. En daar ook nog geld mee verdien.
De speeltuinbaas is helemaal chill. Hij doet niet moeilijk omdat ik wat later ben begonnen, brengt me desgevraagd een flesje water en meldt dat ik in de pauze wat te eten mag halen bij één van de standjes. Hoewel ik de pauzes zo kort mogelijk houd om de verloren tijd een beetje goed te maken verorber ik een fijne zelfgemaakte roti maar wel heel snel. De line-dancers doen eerst een dansje op muziek uit een oude ghetto-blaster maar dat is zo zacht dat het eigenlijk nergens op slaat. We scrollen snel door de nummers die ik op mijn iPad zonder Wi-Fi kan afspelen en komen al snel overeen dat je meer dan uitstekend kan line-dansen op “Two princes” van de Spin Doctors. Vervolgens pluk ik nog een deuntje uit mijn rijke Johnny Cash-oeuvre en zo is het mooi opgelost.
Verder is het optreden eerlijk gezegd niet zo schokkend. De mensen zijn er eens lekker uit, slenteren langs de vrijmarkt en heel af en toe laat iemand middels een duim, glimlach of zacht applausje merken mijn werk op prijs te stellen. Wel is er op een gegeven moment een jongen met zo op het oog wel een paar extra aandachtspunten die het heel leuk vind wat ik doe. Hij staat bijna een gehele set pal voor me, kijkt me recht aan en klapt na elk nummer. Nou ja, hartstikke lief natuurlijk. Na het setje duik ik wel ijlings weg, een mens moet af en toe even zijn rust pakken.
Als ik klaar ben kondig ik nog even af en ontvang het eindapplaus met een beleefde buiging. Iemand van de speeltuin loopt even mee naar de auto zodat ik snel verder kan. Nu rijd ik eerst even naar Café de Fabel, waar ik vanavond moet spelen. Hier staat de hele dag een trailer voor de deur waarop een keur aan plaatselijke rockbands de revue passeert. Het plein is vol met feestende mensen maar de uitbater dirigeert me naar de achterdeur zodat ik mijn installatie vast even in de keuken kan zetten voor vanavond. Het eerste optreden van Koningsdag 2015 zit er op en ga óp naar nummer twee.
