Onlangs heb ik liedje 240 aan mijn repertoirelijst toegevoegd; toch wel een mijlpaaltje.
Deze lijst bevat nummers die ik uit het hoofd kan spelen en zingen en hij vereist constante uitbreiding en onderhoud. In tegenstelling tot mijn kompaan Anton Arema, die een song na een paar keer horen direct reproduceert moet ik serieus studeren en oefenen voor ik een nummer in mijn hoofd heb. Dat houdt in een paar keer luisteren, akkoorden uitzoeken, vormschema maken in Word, oefenen, de tekst uitprinten, A4-tje in de kontzak en dan het nummer bij elke bezigheid die dit toelaat zachies zingen en als ik het niet meer weet even spieken en opnieuw proberen.
Omdat ik voldoende songs paraat wil hebben om zowel op een rustige avond als voor een wilde dansgekkigheidpartytoestand te kunnen werken, en zelfs geen figuur wil slaan op een thema avond met country, of rock ’n roll, of 60’s of wat ze ook voor mallotigs bedenken en óók nog eens een verzoekje wil kunnen honoreren én zowel generatiegenoten als de jeugd een beetje moet aanspreken, moet ik gewoon bluddie veel liedjes kennen.
Ik denk dan ook dat best veel mensen in de buurt denken dat ik totaal gestoord ben, want zo loop ik altijd in mezelf songteksten te murmelen als ik de hond uitlaat, op weg naar (en soms in) de winkel, tijdens autoritten en vroeger ook gedurende de vele, vele uren dat mijn jongste dochter op de schommel geduwd wenste te worden. God zij dank voor mobiele telefoons want dank zij die innovatie lopen tegenwoordig hele volksstammen op straat schijnbaar in zichzelf te praten en kom ik er beter mee weg.
De derde fase is die van het combineren van zang en gitaar. Ook daar moet ik op oefenen, want als ik me al te veel het hoofd moet breken over het volgende woord pak ik geheid een verkeerd akkoord en andersom. Dus loop ik urenlang liedjes spelend en zingend heen en weer door de woonkamer als ik alleen thuis ben, en hoop ik maar dat de buren niet helemaal gek worden van tientallen keren hetzelfde liedje, met steeds dezelfde fout. Naast nieuwe nummers moet ik uiteraard ook de oudere nummers af en toe ophalen die ik tijdje niet heb gedaan want ik heb maar een heel klein onthoudertje en als er aan de éne kant iets bij komt, valt er aan de andere kant wat uit…
Maar ik blijf dit consciëntieus doen omdat ik het absoluut niet vind kunnen dat een muzikant, en al zeker niet de zanger-entertainer, de zaak van een blaadje staat op te lezen. Hoe kun je in godsnaam het verhaal vertellen of contact met je publiek maken als je op een papiertje (of een iPad) staat te turen? Gewoon een onderdeel van het vak in mijn visie, als je het kunstje wil doen moet je eerst gewoon serieus oefenen. Ook als je al 40 jaar in het vak zit.
Liedje 240 gaat niet mijn favoriete liedje worden. Het is van een Engelse blaag die zo’n televisie talentenjacht heeft gewonnen. De muziek is duidelijk door een ongeïnspireerde brood-componist op een moeizame maandagmorgen van standaard-akkoordenschema’s aan elkaar geplakt, het rijmt, zoals tegenwoordig de norm lijkt te zijn, als kut op Dirk, het metrum rammelt erger dan het kunstgebit van je schoonmoeder en de tekst behelst in grote lijnen: “Hé lekkertje, zullen we even?”. Ook is het uiteraard veel te hoog voor mijn stem. Voor wie het wil weten: “Wrapped Up” van ene Olly Murs. Doe jezelf een plezier en zoek het niet op.
Waarom, hoor ik je nu al vragen, kies je dan zo’n nummer uit? Met de bekende honderden, duizenden geweldige songs uit de rijke pophistorie hoef je toch niet zoveel tijd te verspillen aan zo’n droeftoeter-deun?
Welnu, dit heeft te maken met de andere helft van mijn beroep, de functie van popdocent. Als zodanig geef ik les aan bandjes bij de SKVR. Hartstikke leuk werk waarbij ik beginnende amateurbandjes begeleid naar drie optredens per jaar waar ze steeds drie nummers mogen spelen. Ik vind het niet aan mij om mijn persoonlijke smaak aan de jongelui op te dringen dus ze mogen helemaal zelf uitkiezen wat ze willen spelen. Vervolgens zoek ik het voor ze uit en help ik ze om het in te studeren. Ik grijp alleen in bij onmogelijkheden, zoals een net beginnend clubje dat iets van Dreamtheater of zo denkt te gaan doen, een popbezetting-bandje dat met een bliepjes en piepjes hiphop productie aankomt of een zangeresje dat graag een -voor haar onhaalbare- r&b piano-ballad zou willen zingen met de band waarin geen pianist maar wel twee beginnende gitaristen zitten die eigenlijk van metal houden, en een drummer en bassist die dan geen rol in één van de drie liedjes zouden hebben. Verder gaan ze hun heilige gang maar, ik zoek het wel uit en maak mooie schemaatjes voor ze.
Ook moet ik als popdocent ontbrekende bandleden vervangen. Prima als de band een gitarist ontbeert, een zegen als er geen bassist of drummer is, want dat vind ik leuk om te doen maar wel een enorme uitdaging als het zangeresje afhaakt. En ja, dat gebeurt soms.
En dan moet de meester toch het bandje naar en door de uitvoering heen helpen. Als het écht tegenzit zijn ze nog zo weinig ervaren dat je het ze niet aan wil doen het nummer naar een normaal haalbare toonhoogte te zetten en dan sta ik week in week uit amechtig te piepen met zo’n bandje in de hoop dat er vóór de uitvoering nog ergens een vocaliste vandaan getoverd kan worden. En in het aller- allerergste geval sta je dan met je goeie gedrag tijdens de uitvoering op het podium volslagen voor joker de hoge tonen uit het puntje van je tenen te persen zodat het bandje in elk geval een optreden heeft.
En dan zie je mensen met telefoons opnames maken. Leuk, voor YouTube…
En nu heb ik dan al een tijd een jong bandje zonder zangeres. En die houden van dat soort muziek. En dat moet ik ook faciliteren. En omdat ik al mijn leerlingen altijd enorm op de huid zit dat ze de liedjes uit het hoofd moeten leren (Hoewel ik nog steeds af en toe zangeresjes in les 8 de tekst “lalalalala” van een blaadje zie lezen, echt waar) moet ik toch echt zelf het goede voorbeeld geven. Dus gaat het A4-tje met “Well excuse me if I sound rude, but I love the way that you move and I see me all over you, now” in de kontzak en negeer ik de wat bevreemde blikken van de buitenlandse Markthal-toeristen als ik met mijn hondje binnensmonds zingend de Blaak op- en afstruin. En volgende week zing ik hem gewoon bij de uitvoering, en dan zit het nummer natuurlijk al zo in mijn hoofd dat ik hem makkelijk ook zelf live kan spelen. Dus komt-ie op de lijst met liedjes die ik uit het hoofd kan reproduceren. Maar eerlijk gezegd zou het me niks verbazen als het werkje weer van de lijst verdwijnt nog voordat ik hem één keer zelf voor publiek heb gespeeld. Want eigenlijk is het gewoon een kut-liedje. Maar ja, een repertoire van 240 nummers klinkt wel stoerder dan een repertoire van 239 nummers. Daar kun je nog eens een blog over schrijven.
Misschien moet ik er nog maar snel 11 leuke nummers bij leren. 250 liedjes, dat is pas een mijlpaal, en dan kan dit rare liedje er weer uit.
Schrijf ik nog een blog, ook 😉
