(1e druk 2008)
Een bedrijfsfeest was het, maar dat ontdekten we pas toen we er al waren, in Drenthe afgelopen zaterdag. Twee en een half uur genieten van het uitzicht op de Nederlandse snelwegen en dan ben je er al. Amerikanen lachen er om.
Het was een prachtige uitspanning en de uitbaatster belde een beetje ongerust waar we bleven net toen we het terrein opreden, inderdaad een riante vijf minuten te laat. Rock & Roll! En het ging een bijzonder uitgebreid feest worden, waarbij de werknemers van het metaalbuigbedrijf vergast zouden worden op drie sets Big Bucks & Easy Money, twee sets K’BAM! en verder Titties and beer. Want als grote verrassing zou tussen de twee setjes van K’BAM! niemand minder komen zingen dan: Tatjana.
Van deze rasartieste is algemeen bekend dat, hoewel ze misschien niet het grootste zangtalent ter wereld is, ze wel beschikt over een ruim voldoende en indrukwekkende longinhoud en dat is in onze moderne tijd voldoende om een relatief uurloon te bedingen van zo honderd maal dat van ondergetekende. Bij de dingen waar je niet te lang bij stil moet blijven staan is een weegschaal met aan de éne kant 34 jaar studie, ervaring en zelfopoffering, gelardeerd met een verzorgde sikkebaard en een altijd zonnig humeur en aan de andere kant een dikke twee kilo uierboord die dan klaarblijkelijk honderd keer zo veel waard is. Zo is het leven en we doen het er mee.
Goed, een hele verhuizerij zou het ook nog worden. Eerst Anton en ik met z’n tweeën buiten bij de barbecue en daarna heel K’BAM! binnen op het podium. Nu is onze installatie bescheiden van omvang zodat het niet zo’n ramp is om hem tussendoor even af te breken en op te bouwen dus dat hebben we er wel voor over. De uitbaters vreesden echter gedonder met de buren en stelden voor dat we gezellig onversterkt tussen de mensen door gingen lopen spelen. God, wat hebben we daar een hekel aan! Je schreeuwt je longen uit je lijf om nog een beetje gehoord te worden, het spelen van gitaarsoli is volslagen zinloos (Of het dat wel eens niet is, is dan weer een heel andere discussie…) en er hoeven maar een paar mensen geanimeerd met elkaar te kouten en je komt er helemáál niet meer bovenuit. Gemoedelijk en meedenkend (slap en ruggengraatloos) als ik ben ging alweer haast schoorvoetend akkoord, “hoeven we tenminste niet twéé keer op te bouwen”, toen Anton met zijn donderste blik en wapperend met het Contract meldde dat wij geacht werden “licht versterkt” te spelen en omdat de band van vorig weekend er maar nauwelijks in geslaagd was om boven het Gothic kabaal van een feestje van diezelfde buren uit te komen stemde men er in toe dat wij gewoon op een vaste plek, mét wat versterking, onze liedjes ten gehore mochten brengen. Good job, Anton!
Nadat we de spulletjes hadden opgezet en getest arriveerde ons publiek en ik vrees dat er niet direct sprake was van een warme klik. Ook binnen Nederland hebben we soms te maken met vrij forse cultuurverschillen en in dit geval moesten we er rekening mee houden dat een aantal keuzes van het publiek, aangaande uiteenlopende zaken, anders zouden kunnen zijn dan die van ons. En daar wil ik het, wat dat betreft, hier maar even bij laten.
We waren, na onze rit vanuit Rotterdam alweer een behoorlijk tijdje aan het spelen toen de barbecue aanging en de rijke dampen maakten onze magen behoorlijk aan het knorren. Het tijdschema tussen duo en band was dusdanig krap dat daar geen tijd voor eten in zat en na wat angstige blikken en koortsachtig overleg besloten we tot een tweetal solo-optredens. Samaritaan Anton deed eerst een aantal liedjes alleen zodat ik me te buiten kon gaan aan speklappen en aardappelsalade en daarna draaiden we de rollen om. De publieke belangstelling was dusdanig dat geen mens het gemerkt heeft.
Intussen arriveerden ook onze ritmesectie en Twee Mannen. Joeri en Ocki gingen binnen alvast wat opbouwen en de Twee Mannen kwamen poolshoogte nemen. Het waren een kleine driftige grijze en een grote gezellige lobbes. Met een duidelijk doel voor ogen en de lobbes in zijn kielzog kwam de kleine grijze lijnrecht op ons afgebeend, waarna beide heren onze apparatuur aan een visuele inspectie onderwierpen. Uiteraard wisten wij allang wie dit waren; deze Mannen waren de voorhoede van Tatjana die, hoewel zelf al voorzien van een riante voorhoede, twee technici vooruit had gezonden om te zorgen dat alles tip-top in orde was. Ons was vooraf door de organisatie verzocht of Tatjana bij ons mocht inprikken en daarin hadden we natuurlijk toegestemd, zonder ook maar één van de voor de hand liggende grappen te laten liggen.
Echter, de Mannen dachten daar heel anders over. Hoofdschuddend en schamper keken ze naar onze bescheiden zangset (waarmee we overigens heel bevredigend voor groepen van vele honderden mensen hebben gespeeld) en gingen vervolgens naar hun vrachtwagentje. Terwijl wij onze spulletjes naar binnen brachten en aanvulden met wat apparatuur van Ocki voor de monitors kwamen de Twee Mannen met Kisten. Héél veel kisten. Kisten op wielen, met daarin versterkers, en laagboxen, en middenboxen, en hoogboxen en monitorboxen en een hele grote mengtafel en wel vier draadloze microfoons om daarmee Tatjana en haar begeleidingsminidisk eens flink te versterken. En terwijl wij ons setje opbouwden, maakten de Mannen indrukwekkende stapels van de boxen en sloten die met dikke kabels op elkaar aan. De grijze meldde me dat ze onze installatie niet wilden gebruiken uit vrees voor ontevredenheid van De Zangeres, en wees vol trots op zijn kist met alleen al de versterker die net zo groot was als al onze spullen bij elkaar. Tja…
En terwijl wij aanvingen met onze eerste set ging hij maar eens fijn soundchecken. “Walking round the room singing Stormy Weather” zongen wij. “TEST” zei hij heel hard door zijn enorme versterker. “At 57 mt. pleasant street”… “TEST” zei hij nog een keer. Hij was ook benieuwd hoe het klonk als hij TEST zei van linksachter uit de zaal, en rechtsvoor en in het midden en als-ie rondjes liep. Ik ben zelf nogal een gelijkmoedig mens en kan aardig wat lompheid hebben maar ik zag bij Anton intussen rookwolkjes uit de oren komen.
“Everywhere you go you always take the weather with you” zongen wij en Grijs ging nu zijn installatie uitfluiten. Omdat je van een Tatjana nu eenmaal geen microfoontechniek kunt verwachten moest de man er rekening mee houden dat de mike wel eens héél hard gezet zou kunnen moeten worden en ‘Oepsie, nu richt ik hem per ongeluk op de luidspreker” PIEIEIEIEIEPPP…Om dit vóór te zijn richt een Technicus zelf een paar keer de microfoon op de luidspreker en draait dan de frequentie waarop-ie gaat fluiten weg. Dit gaat uiteraard gepaard met een enorm gepiep en terwijl wij ons hardnekkig door ons eerste nummer heen probeerden te werken produceerde Grijs een breed scala aan piep- en fluitgeluiden, afgewisseld met zijn sonore: “TEST”.
Vriendelijk (laf) als ik ben liet ik het nog steeds allemaal lekker van me af glijden en glimlachte zelfs vriendelijk terug als de Grote en de Kleine me aankeken met een blik van “Leuk zijn we, hè.” Maar een blik naar de andere kant leerde me dat nu zelfs Ocki, onze Rots in de Branding en Drager van de Goede Sfeer zijn geduld had verloren en dán, dán wordt het oppassen! Grijs, volslagen onbewust van of ongeïnteresseerd in de verregaande onbeschoftheid van zijn gedrag, probeerde Ocki nog iets duidelijk te maken of te vragen. Naderhand in de auto vertelde Ocki me wat het geweest was: “Hebben jullie een minidisk?” Ik stel voor dat de lezer over deze vraag en haar consequenties even héél goed nadenkt.
Toen de Grote Installatie naar tevredenheid van de Mannen was afgesteld en uitgefloten zetten ze ook nog een statief met spots op. K’BAM! is niet zo van de spullen en wij stonden gewoon in het zaallicht maar ineens werden we volop verlicht door vier felle spots in vrolijke kleuren. Toen de ergste verblinding voorbij was zagen we Grijs en zijn blik zei: “Daar waren jullie even verblind, zeg! Leuk zijn wij, hè?” Mijn rubberen ruggegraat dwong me tot een glimlach terug. Nadat de lampen tot hun tevredenheid waren afgesteld gingen ze weer uit.
Intussen passeerde nauwelijks gemerkt het tijdstip dat de diva had zullen arriveren. Even later passeerde het tijdstip dat de diva had zullen beginnen en toen het tijdstip dat de diva eigenlijk alweer op weg naar huis had moeten zijn ook vergleed ging ik maar eens op onderzoek. Zonder dat er een haan naar kraaide speelde een driemanformatie een vrolijk deuntje terwijl de stergitarist eens buiten ging kijken, waar een nerveus clubje mensen, bestaand uit uitbaters, organisatie en technici me wist te melden dat zelfs de koplampen van Tatjana (sorry) nog niet in zicht waren. Wij besloten na anderhalf uur K’BAM!men dan toch maar even te pauzeren en ik ging naar het toilet. Daar waren vrijwel alle urinoirs in gebruik door geanimeerd met elkaar discussierende academici en omdat ik weinig zin had om me in hun conversatie te mengen zocht ik even een hokje op. “HEU!” sprak één der heren beschaafd toen ik daar weer uitkwam. Ik dacht nog dat-ie het vást niet tegen mij had maar hij herhaalde zijn “HEU!” en keek me daarbij aan met een blik die het midden hield tussen vijandigheid, plezier en volslagen leegte. “Zwabberdivlob bezze hasseke oe stjonk dene harde flopper, wá?” zei hij, tot groot vermaak van zijn vrienden. Vele duizenden optredens in alle uithoeken van ons prachtige land hebben mij geleerd om met een begripvol gezicht altijd op het juiste moment ja of nee te knikken, welk Koeterwaals me ook toegevoegd wordt. Naderhand begreep ik dat de man me had gecomplimenteerd met de damp die mét mij het hokje had verlaten en ik heb hem maar niet meer verteld dat dat niet mijn verdienste was maar die van mijn voorganger ter plaatse en dat ik er zelf ook erg van had genoten. Even later zag ik deze vrolijke vriend midden in de zaal plat op de plaat gaan, het gratis bier had hem blijkbaar zeer goed gesmaakt en hij heeft naderhand vast heerlijk geslapen.
Uiteindelijk is Tatjana er niet in geslaagd het evenement te bereiken. Ik heb er voor de microfoon nog even een paar fijne inkoppertjes ingeduwd aangaande vrouwen met blond haar, rijkunsten en kaartlezen en daarna hebben wij zonder grote boxen en grote borsten, maar mét de spots, die de uitbater dan toch maar even voor ons aanzette en met het vuur dat K’BAM! zo eigen is, nog even heerlijk gespeeld voor een toch nog enthousiast en swingend publiek. Zelfs mijn toiletmakker waagde zich nog aan een aantal, zij het enigszins wankele en geheel eigen dansbewegingen en zo werd het tóch nog gezellig. Daarna hadden mijn vrienden evenveel tijd nodig om de spullen op te ruimen als ikzelf voor een heel onderhoudend gesprek met een plaatselijke dame en konden de auto’s gehaald worden. Ocki rijdt in een klassieke Amerikaanse Ford waar hij, terecht, erg trots op is. Terwijl ik naar binnen liep om de laatste spullen te pakken hoorde ik in het voorbijgaan een vrouw zeggen:”Wie rijdt er in zo’n smerige grote stinkbak?” Zonder stil te staan of om te kijken sprak ik vanuit mijn mondhoek: ”Onze bassist. Mooi hè?”
Het was een mooie en onderhoudende rit naar huis, in die stinkbak. Twee keer tanken onderweg, dát wel…
