Man, man, man, wat heb ik weer met mezelf gelachen vannacht. En Jeanette ook, trouwens.

We hebben allebei al geruime tijd een fit-bit, zo’n digitaal polsklokje dat bijhoudt hoeveel stappen je op een dag zet. Daar komt de aanbeveling bij om er minstens 10.000 op een dag te doen en het stimuleert dus prima. Als je je doel bereikt gaat het ding vrolijk trillen en speelt een soort filmpje met vuurwerk of raketjes, hartstikke leuk.

Meestal haal ik die 10.000 probleemloos. ’s Ochtends loop ik 5 kilometer door het bos met de honden en dan zit je al aan de 7.000 stappen. Als ik sta te oefenen of op te treden maak ik blijkbaar ook een hoop danspasjes, fietsen naar het werk telt-ie mee en ook de boodschappen tikken lekker aan. Dus meestal zit ik er ruim boven en als ik het een keer niet haal vind ik dat dan ook best wel jammer. Dat is natuurlijk ook de bedoeling van zo’n ding.

Maar gisteren ging het wat moeizaam. Het was nieuwjaarsdag dus we begonnen later en we moesten op tijd bij Schoonmoeder wezen dus de ochtendwandeling werd flink ingekort. Op zo’n schoonfamiliebijeenkomst loop je ook niet echt veel dus ik had me erbij neergelegd dat het misschien wel eens een dagje niet zou kunnen lukken. Alors, je kunt niet alle dagen winnen.

Maar toen we ’s avonds laat lekker in bed met een glaasje lagen te buizen ging ik toch eens effies kijken hoe ver ik was gekomen en wat bleek? Ik hoefde nog maar een paar honderd stappen om mijn doel te bereiken. Dat was natuurlijk mijn eer te na dus schoof ik mijn digitale vriendje om en ging beneden rondjes lopen tussen de woonkamer en de keuken. Nu moet ik eerst even iets anders vertellen; ik heb al een flinke tijd last van een steeds naarder soort RSI door het gitaarspelen en computeren. Nogal vervelend met mijn beroep en ik ben ook een dik half jaar bij een fysiotherapeut onder behandeling geweest. Een zeer gezellige dame die mij gekneed en bepoteld heeft, dubbel geknakt, met lange naalden geprikt en met een vacuümzuiger losgewerkt, dit alles onder de allerleukste gesprekjes. Ook kreeg ik oefeningen mee om de rechter triceps sterker en soepeler te maken en die helpen best.

Toen ik dus gisteren zo lekker liep te stappen dacht ik maar van de gelegenheid gebruik te maken om deze oefeningen te doen en in de keuken staat een zware blender waar ik mijn dagelijkse smoothie mee maak en die net een lekker gewicht heeft en een handvat om die oefeningetjes te doen. Tevens bevindt zich in de keuken een koelkast met onder andere plakjes kaas en daar kwam ik ook steeds langs.

Zo liep ik dus in mijn paarse kamerjas driftig te stappen en te blenderheffen terwijl ik met mijn andere hand plakjes kaas naar binnen werkte en stelde me zo voor dat dit beeld niet zou misstaan in een Amerikaanse sit-com. Voor mensen met een zieke geest en/of sterke maag; er staat een filmpje van ondergetekende in de kamerjas in mijn blog over de vermoorde rookmelder (Brand!).

Uiteraard keek ik regelmatig op de fit-bit om te zien of ik er al was en ineens zag ik iets geks. Mijn stappen waren weg! Eerst dacht ik dat het rotding kapot was maar toen begreep ik het. Vandaag was gisteren geworden en morgen vandaag en ik liep daar volslagen umsonst te stappen in het spookuur.

Enige teleurstelling was op zijn plaats en ik ging terug naar bed om mijn verdriet te verwerken met een laatste slokje wijn. Toch wilde ik nog even weten hoe ver ik nu eigenlijk gekomen was. Ik pakte mijn telefoon en opende de app.

Wat hebben wíj gelachen…