Mijn blogs gaan altijd over muziek. In dit geval is de relevantie dat het mooi aansluit op “De weinig stoere oude rocker” en dat je je kunt afvragen hoe ik überhaupt nog enig muzikaal of promotioneel werk gedaan krijg.
Ozzy
Wij hebben drie hondjes. Ozzy (Osbourne) van 10 komt uit Spanje. Daar is hij gered van vreselijke mishandelingen en naar Nederland gehaald. Hij heeft bij ons al 8 jaar een heerlijk leventje. Hij denkt al die tijd al dat hij ons moet beschermen en is intussen hartstikke bang voor alles en iedereen. Dit lost hij op door bij voorbaat maar vast grommend en blaffend op elke grote hond af te rennen die we tegen komen. Maakt zichzelf zo smerig mogelijk door middel van wentelen in paardenstront, kadavers en modder. Het was laatst kantje boord met Ozzy en we houden hem nu op de been met massa’s prednison, pijnstillers en antibiotica.
Billie (Holiday) is onze 4-jarige kakmadam uit Roemenië. Ook een slechte start gehad en erg voorzichtig naar honden en mensen. Gromt en borstelt als een onbekende hond in de buurt durft te komen en wijkt niet van het pad uit angst voor natte pootjes. Bij slecht weer weigert ze naar buiten te gaan of ze hobbelt terug zodra ik de riem losmaak. Gelukkig kan ze enorm lang haar behoefte ophouden. Een dame poept uiteraard ook niet; die poedert heur neus.
Jimi (Hendrix) is acht maanden en komt ook uit Spanje. Heeft de slechtst denkbare start gehad en heeft dan ook veel aandachtspunten. Hij is echt onvoorstelbaar lief maar hij is nog steeds niet zindelijk, hij kan niet alleen zijn en ook niet autorijden want dan braakt hij de hele boel onder. Dit laatste heeft consequenties voor onze mobiliteit. Hij lust alles en is vooral gek op schoenen, sokken en de salontafel. Aan alle issues wordt gewerkt en er is verbetering maar we hebben nog een lange weg te gaan.
Hoe het zou moeten zijn.
Billie
Het is al wat later in de ochtend als ik voorzichtig mijn oogjes opentrek. Gisteravond heb ik gespeeld maar na een goede nachtrust ben ik klaar voor weer een heerlijk dagje werken. Naast me worden ook de hondjes wakker maar die hebben nog geen haast en ik kan rustig een bakje koffie nuttigen voordat ik met de beestjes naar buiten ga. Het is een schitterende dag en omdat ik toch zo heerlijk aan het Schollebos woon zet ik gewoon de buitendeur open en loop de tien meter naar het hondenlosloopgebied met drie vrolijk om me heen dartelende hondjes. Hier begint onze heerlijke lange wandeling. Ik loop vijf kilometer stevig door, de hondjes ravotten wat en ik begroet de andere hondenbezitters terwijl mijn trio de andere honden besnuffelt. Bij thuiskomst krijgen ze alle drie wat lekkers en ik ga aan de slag met een tweede bakkie leut.
Hoe het is.
Jimi
Het is veel te vroeg in de morgen als Jimi me uit een diepe slaap haalt. Hij doet dit door vanaf de grond met een snoekduik bovenop me te springen, mikkend op het plekje waar dit het hardst aankomt. “Oef!”. Daarvandaan loopt hij over mijn buik naar het gezicht en bijt eens even flink in mijn neus om daarna met enthousiasme mijn gezicht af te gaan lebberen. Als je wakker wordt is er natuurlijk een neiging om te gapen maar dat moet ik nu niet in mijn hoofd halen want dan lig ik hier gewoon met een hond te bekken.
Ik weet dat ik nu haast heb, want we hebben middels een reeks “ongelukjes” geleerd dat dit zijn manier is om aan te geven dat hij naar buiten moet en dat moet dan snel, anders zijn we te laat en wordt het weer dweilen. Maar ik ben niet zomaar op pad. Zelf schiet ik snel in een broek en jas maar ze hebben in de gaten dat ik op pad ga en willen alle drie mee. Ozzy moet intussen heel veel plassen van de medicijnen dus die kan ik niet achterlaten en alleen Billie thuislaten zou niet eerlijk wezen. Helaas moet ik ze wel alle drie eerst aanlijnen omdat er een kans is dat we Apollo tegenkomen. Dat is de altijd aangelijnde boxer waar mijn trio gegarandeerd grauwend en snauwend op af vliegt zodra ze hem zien en waarvan de eigenaren ons intussen niet meer aardig vinden. Dus bandjes om en riempjes eraan (die eerst even uit de knoop gehaald moeten worden). Hierbij doet Jimi zijn uiterste best om me te hinderen, hij komt niet als hij aan de beurt is, staat in de weg als ik de anderen doe en bijt wat in mijn handen en in de halsbanden.
Nu moet Ozzy zijn jasje nog aan want door de Prednison is zijn weerstand erg laag en is hij heel bevattelijk voor een koutje. Dat is ook weer even rommelen maar dan is het trio klaar. Dubbelcheck of ik de huissleutel en de hondensnoepjes bij me heb en dan hoef ik alleen nog mijn schoenen aan.
Schoenen aan.
Dit wordt geacht een eenvoudige handeling te zijn maar er zijn in dit geval wat extra obstakels. Een dik jaar geleden ben ik met enorm pijnlijke tenen naar een orthopeed gegaan, die platvoeten constateerde. Forse platvoeten, en derhalve heb ik nu steunzolen. Halve. Als ik die niet in mijn schoenen heb krijg ik binnen de kortste keren afschuwelijke pijn aan de tenen. Maar die halve zolen zitten natuurlijk niet in mijn wandelschoenen maar in de nette waar ik gisteren mee heb opgetreden. Dus moet ik in de nogal donkere schoenenkast op zoek naar twee paar schoenen. Dat kastje hebben we overigens aangeschaft omdat Jimi er anders met de losstaande schoenen vandoor gaat. De steunzolen gaan in de wandelschoenen en die kunnen aan. Maar ook dat is niet zo eenvoudig als het zou moeten zijn. De steunzolen maken de schoenen krap en hebben een neiging om naar de verkeerde kant te glijden. Bovendien zijn ze de vorm een beetje kwijt en laat het leer los sinds Jimi ze een keer te pakken heeft gehad. Ik zou dus graag even op de trap willen gaan zitten om de schoenen rustig aan te trekken maar dat gaat natuurlijk niet zomaar. De hele wijk wordt namelijk opgehoogd en herbestraat en ons plein is één grote zandbak. Daarom zitten alle schoenen onder het zand en doen we alles aan en uit op de deurmat. Je wil tenslotte op een dag ook nog eens wat anders doen dan stofzuigen en dweilen. En aangezien ik nou niet echt een soepel type ben sta ik grommend en vloekend enorm te hannesen om staand op één been de schoenen aan te trekken waarbij de beesten natuurlijk zoveel mogelijk hinderen en kijken of ze me niet leuk op de plaat kunnen laten gaan. Uiteraard is er een grote kans dat dit allemaal te lang heeft geduurd en ik verderop een plasje van Jimi zie glimmen. In dat geval moeten de schoenen weer uit en moet ik de boel gelijk opdweilen anders gaan ze er met zijn drieën doorheen lopen en verspreiden ze het door het hele huis. Daarna nog een keer dat hele schoenendrama en dan kunnen we naar buiten.
Met een logeetje
We komen Apollo niet tegen en tot voor kort kon ik ze dan direct op het grasveldje loslaten maar dat is niet meer zo’n goed idee. Die olijke Jimi heeft de gewoonte opgepakt om achter joggers en fietsers aan te gaan en daar maken we geen vrienden mee. Freule Billie heeft een voorkeur voor het fietspad als ik haar de kans geef, ik denk dat ze dat nog iets schoner aan de poezelige pootjes vindt en Ozzy beschermt de hele meute tegen elke mogelijke dreiging van gevaarlijke labradors en zo. Dus nog even een stukje door met drie aangelijnde hondjes. Het is niet alsof ze dit makkelijk voor me maken. Natuurlijk trekken ze alle drie een andere kant uit en draaien rondjes om mij en elkaar heen om een mooi vlechtwerkje van de lijnen te maken, met mijn benen erin. Jimi heeft helemaal een hekel aan de lijn en uit dit door als een malle op te springen en in de lijnen te bijten. Hij vindt het ook leuk om van achteren in mijn knieholtes te springen dus al met al loop ik niet superrelaxed. Ik moet dit echter volhouden tot we voorbij het ruiterpad zijn want ook paarden zijn leuk om op te jagen en de ruiters van op hol slaande paarden zien hier vaak de lol niet van in. Chagrijnen.
Dan kan ik ze eindelijk loslaten. Ozzy moet intussen plassen als een makke beer en rent over het fietspad naar zijn favoriete plekje, vlak voor een fietser die ik even niet aan had zien komen. Gelukkig heeft die goede remmen en ik gooi er maar weer een “sorry, hoor” tegenaan. Jimi stormt intussen de andere kant uit en Billie kijkt me aan met een blik van: “Denk je nu werkelijk dat ík, met mijn tere gestel, mezelf ga verlagen tot een wandeling in dit snotweer?”
Ozzy en Billie in de sneeuw
Goed, ik ga maar lopen. Een flinke wandeling zit er niet meer in want dat kan Ozzy niet meer aan dus ik sjok om het meertje heen, een kilometertje schat ik. De honden blijven gelukkig wel goed in de buurt, behalve als het te koud of nat is, dan gaat Billie vast terug naar huis maar dat is niet zo erg. Elke keer als we in de buurt van andere honden, joggers of ruiters komen ritsel ik driftig met het zakje hondensnoepjes en komen ze allemaal wat lekkers halen tot het gevaar geweken is. Het lukt me ook nog om hier en daar een groet uit te wisselen met andere hondenmensen maar ik zie er ook een aantal denken: “Dat is die sukkel die zijn rothondjes niet onder controle heeft”. Ik kan ze intussen wel laten wachten als we een fietspad kruisen. Meestal dan.
Als ik het meertje heb gerond moeten de lijnen weer aan en probeer ik het laatste stukje naar huis zonder problemen te maken. Hèhè, we zijn thuis. Deur open en riemen los en dan mogen ze naar binnen maar helaas komt nu net Apollo voorbij en stormen ze daar als een woeste meute hyena’s op af. Ik jaag ze schreeuwend en tierend het huis en overweeg mijn zoveelste “sorry, hoor”, maar het is al te laat.
Binnen heeft Jimi intussen met zijn modderpootjes een rondje over de bank en de stoelen gemaakt zoals de guit dat gewend is. Nu verwachten ze nog wat lekkers, geef ik ze allemaal brokjes en Ozzy zijn medicijn en als ik dan de bank en stoelen heb afgedaan kan ik eindelijk eens aan het werk.
Concentreren is wel een beetje lastig want Billie en Jimi zijn bij lange na hun energie niet kwijt en gaan elkaar eens goed achterna door het huis, keffend dat het een lieve lust is. Oude knorrepot Ozzy is hier helemáál niet van gediend en laat dit luidkeels weten als ze te dicht bij hem in de buurt komen. Tevens heffen ze een luid driestemmig concert aan als iemand de euvele moed heeft ons huis te passeren of iets door de brievenbus te doen.
Jimi met zijn draagzak
Als ze uitgedold zijn komt Jimi naar me toe en valt me net zo lang lastig tot ik hem op schoot neem in zijn favoriete houding: op zijn ruggetje met de achterpootjes zo ver mogelijk uit elkaar en als ie de kans krijgt mijn gezicht aflebberend. Hij is onweerstaanbaar. Dit moet ik even toelaten en dan kan ik hem zachtjes wegleggen in zijn mandje en nu kan ik echt wat gaan doen.
Intussen hebben we geleerd dat Jimi overdag maximaal drie uur zijn plas op kan houden dus het duurt niet lang voor het feest helemaal opnieuw begint.
Over het schrijven van dit verhaal heb ik een aantal dagen gedaan.
