Sinds enige tijd maak ik mijn repertoire wereldkundig en geef ik de mensen de mogelijkheid om hier verzoekjes uit te kiezen. Omdat ik vooralsnog weiger om blaadjes of een iPad voor mijn neus te zetten bij optredens moet alles uit het middelbare (om het vriendelijk te zeggen) bolletje en dit beperkt het geheel tot zo’n 200 liedjes.

Dit is op zich best veel, maar er zijn natuurlijk heel veel meer nummers die ik niet uit het hoofd kan spelen en zingen, duizenden, miljoenen, en door een keuze te laten maken uit het repertoire voorkom ik de wat pijnlijke situatie dat iemand een hele reeks verzoekjes doet die ik allemaal niet ken.

In eerste instantie had ik flyertjes gemaakt waarmee ik de geachte clientèle ook nog een beetje probeerde op te voeden. Voor veel uitgaanders is het verschil tussen een DJ en een echte muzikant niet meer helemaal duidelijk en ik legde in die flyers uit dat het niet helemaal mogelijk is om over een aanvraag in discussie te gaan terwijl je een ander nummer staat te zingen en ook dat het misschien minder beleefd is om alleen even binnen te lopen om je liedje aan te vragen en daarna direct weer elders neer te strijken, of weg te lopen of eens fijn met iemand te gaan babbelen als de muzikant van dienst zijn hele ziel en zaligheid in jouw verzoekje loopt te leggen. Ook wilde ik nog even kwijt dat met de jaren mijn gezicht dusdanig is verminderd dat het zwaaien met een telefoonschermpje redelijk zinloos is en dat het ook niet zo leuk is om eenzelfde nummer meerdere keren op een avond te spelen.

Kortom, deze flyertjes hadden een wat belérend, zelfs zurig toontje gekregen en waren misschien niet echt bevorderlijk voor de feestvreugde. Daarom ben ik recentelijk overgegaan tot de aanschaf van een flinke partij bierviltjes met een aanzienlijk beperktere tekst en de mogelijkheid om het verzoekje achterop te schrijven. Hartstikke leuk.

Er kleeft natuurlijk wel een klein risico aan zo’n lijst en daarvoor moet ik naar een sketch van een cabaretier waarvan ik niet meer precies weet welke maar deze man vond het hilarisch om bij een oud-Hollands Chinees restaurant iets “ongebruikelijks” te bestellen. Generatiegenoten van mij kennen deze (afhaal-)restaurants natuurlijk maar al te goed; slimme Chinezen die hier een eethuis openden met een vage mengeling van Chinees en Indisch eten dat dusdanig flauw en afgevlakt was dat wij Hollanders bereid waren om de bekende prak eens af te wisselen met deze voor ons exotische uitspattingen. Dit was in de tijd waarover een medemuzikant me wist te vertellen dat áls hij al een keer met Heit en Mem mee ging naar de Pizzeria op Terschelling hij daar steevast alleen frieten bestelde omdat een pizza hem toch wel veel te exotisch was…

Terug naar het Chinese menu. Iedereen wist dat er hooguit een stuk of tien gerechten op stonden die daadwerkelijk besteld werden. De bami, nasi, loempia, kou lo yuk, babi pangang, baggervette loempia en kloepoek bij. Of witte lijst. Lijst, haha.

Verder stonden er nog tientallen gerechten op de lijst maar die werden nooit besteld. Nou ja, behalve dan door die éne cabaretier en anderen met hetzelfde gevoel voor humor. Chinezen in paniek, lachen geblazen.

Of het nu verstandig is om dit algemeen bekend te maken is twijfelachtig, maar ook mijn lijst kent wat exoten die ik weliswaar ooit ingestudeerd heb maar waarvan ik toch wel heel erg hoop ze niet ineens achterop zo’n bierviltje aan te treffen. Ik zal hier niet zo masochistisch zijn om de daadwerkelijke titels op te noemen maar als voorbeeld kan ik een aantal nummers noemen die om oneigenlijke redenen ooit tot mijn repertoire behoorden maar die ik nu stilletjes heb laten afvloeien. Zo zijn daar de nummers die ik ongelofelijk tof vind maar die niet realistisch te spelen zijn door een mannetje met een gitaar, zelfs al ben je redelijk handig op die gitaar en heb je een loopstation. Nummers als “Crazy Horses”van de Osmonds of “School’s Out” van Alice Cooper. Ik heb er ontelbare uren in gestoken om die nummers zo te arrangeren en te oefenen dat ik ze enigszins geloofwaardig kon spelen maar dan alleen als ik ze daags voor het optreden nog even een uurtje of wat goed doorspeelde en dan was het nog hangen en wurgen. Niet een erg economische manier van je oefentijd gebruiken en deze songs zijn met stille trom vertrokken. Ik geloof dat ik ze uiteindelijk nooit voor publiek heb gespeeld…

Dan zijn er de kutnummers. Songs waar ik eigenlijk geen drol aan vind, maar die ik dan een paar maanden had doorgeoefend met een bandje waar ik les aan gaf en dan toch al zo’n beetje in mijn systeem zaten dus zet maar op de lijst. Nummers waar je niemand een plezier mee doet en mezelf nog het allerminst. Een voorbeeld daarvan is het nare “Wrapped Up” van Olly Murs, wie kent hem niet? Ik heb een complete blog gewijd aan dit snotlied toen het nog nummer 240 op de lijst was en ik duidelijk meer voor de kwantiteit ging en die lijst alleen voor mijn eigen gebruik was.

Toen ik begon met mensen de mogelijkheid geven om zelf een keus uit de lijst te maken was dit één van de liedjes die ik er als de raphazen vanaf flikkerde om te voorkomen dat ik het ooit daadwerkelijk zou moeten spelen, samen met nog een 50-tal andere nummers waar ik gewoon eigenlijk geen zin in heb. Ik zou er op dit moment geen regel meer van weten.

Tenslotte zijn er de hitjes die ineens iedereen moet spelen. Zo heb ik nu uiteraard “Roller Coaster” van Danny Vera ingestudeerd. Totaal niet geschikt voor mijn stem, maar een terts lager kan ik hem zo’n beetje reproduceren als het nodig is. Maar vermoedelijk is er over een half jaar of zo geen haan meer die ernaar kraait. En ik heb zelfs maar een liedje van Billie Eilish in het repertoire opgenomen, is ook nog niet naar gevraagd maar als het ineens moet heb ik hem paraat. Vier Grammy’s heeft het kind gekregen, dat kun je niet negeren. Maar dan sta je wel als man van toch bijna 60 een heel stuk lager dan het origineel de onzekerheden van een pubermeiske te bezingen. Comes with the job zeggen we dan, maar wel een beetje raar.

Ik heb ook bami, nasi en babi pangang op de lijst. Nummers waarvan je geheid weet dat men ze wil horen en die je sowieso altijd paraat hebt, evenals 99% van de concullega’s. Wonderwall, 500 Miles (helaas), Crazy Little Thing, Piano Man, One…Sambal bij?

In elk geval voorkom ik op deze manier dat ik altijd dezelfde veilige nummers uitkies én kan ik me profileren als “Levende Juke-box” en dat vinden de mensen leuk. En dan maar hopen dat niemand met de Peking-eend komt aanzetten.