Het laatste deel van het verhaal over zes optredens in drie dagen. Ga hier eerst naar deel 1.
Optreden vijf:
Big Bucks & Easy Money in het Liskwartier
Nadat ik drie setjes heb gespeeld in Rotterdam Vreewijk en mijn spullen voor vanavond heb afgezet in Lombardijen laat ik me door mijn grote vriendin van de GPS naar het Liskwartier begeleiden. Dit keer ga ik door de maastunnel. Ik heb geen precieze gegevens over waar ik mag spelen maar het is wel duidelijk waar het feest is. Een volslagen gekkenhuis en een drukte van belang zijn aanleiding om een parkeerplaats te zoeken die ik warempel vrijwel direct en vlakbij vind.
Ik bel Anton, die er gelukkig al is en weet waar we moeten zijn en het lukt me om duidelijk te maken waar ik sta. Hij komt me ophalen en we schuifelen met de mensenmassa door een uiterst smalle doorgang tussen de vrijmarkt-rommel-kleedjes naar het podium. Anton meldt dat het regelen van consumptiebonnen lastig is, er eigenlijk geen DI’s waren en dat we in plaats van het door mij verwachte uur slechts een half uurtje spelen. (Een DI, Direct Injection box” heb je nodig om een gitaar te kunnen aansluiten op een P.A. systeem, kort door de bocht) Als we bij het podium komen is het daar een heel gehos van kindertjes die door een enthousiaste juf een dansje aangeleerd krijgen. Ook is er uiteraard een spreekstalmeester, een rijzige grijze heer met pandjesjas en kekke rock ’n roll schoenen. We vinden een luxe plaatsje op iemands stoep om even te gaan zitten tot de dansjuf klaar is en wij kunnen opbouwen. Er is helaas niets te drinken en dat is wel jammer want het is een warme dag en ik heb vanochtend alleen een flesje water op. Nu ben ik niet van plan om vóór mijn avond-optreden alcohol te drinken maar nog wat water of desnoods cola zou wel prettig wezen.
Even helemaal rustig voorbereiden en bijkomen zit er niet in want ik word opgemerkt door een ex-leerling, laat ik hem Jan noemen, die met zijn bandje eerder op de middag heeft gespeeld. Jan heeft volgens mij een pilsje op. Tenminste, hij vertelt dat zijn band “the house heeft gerocked” en eigenlijk de hoofdact van vanmiddag was. Dat is voor hem kennelijk belangrijk dus geef ik direct toe dat het voor ons een hele eer is om in hun na-programma te mogen spelen. Als er wat bewoners van het huis in en uit lopen probeert hij zich min of meer naar binnen te wurmen met de vraag “Waar is het bier?”. De dochter des huizes, die naast ons zit met wat rommeltjes op een kleedje is zichtbaar ontdaan en ik probeer heel erg om er niet te zijn. Ik weet dat de man normaal niet zo is maar ja, ’t is feest hè. Hij meldt ook nog dat de geluidstechnicus, Stanley, helemaal oké is. “Top”.
Als we kunnen gaan opbouwen zie ik een man met microfoons in de weer en dat is uiteraard de desbetreffende technicus. “Jij bent natuurlijk Stanley”, zeg ik, waarop hij me verbaasd aankijkt en zich met een heel andere naam voorstelt. Jan had een pilsje op. Vanwege de rest van dit relaas zal ik de technicus ook maar Stanley noemen, ik schrijf dit niet om mensen zwart te maken. Stanley is een aardige, vrolijke vent die het niet makkelijk heeft. Volgens mij moet hij alles in zijn eentje regelen, de mengtafel wordt van het podium gescheiden door een drukke mensenmassa en er zijn al wat bandjes en toestanden geweest.
Op het podium staan een stuk of vijf microfoons op statieven en Stanley vind toch nog ergens twee DI’s voor de gitaren. Anton en ik pakken beiden een mike en zetten de rest netjes opzij. Dan blijkt dat een paar microfoons nog van het vorige bandje zijn en die willen ze terug. Uiteraard zijn dat degene die wij wilden gebruiken en ze worden omgewisseld. Of waren het nou toch die andere? Er ontstaat een heel balletje-balletje spel met microfoons, standaards en kabels en zelfs een paar plopkappen. Ik heb op een gegeven moment zo’n ding los in mijn handen en voel dat-ie behoorlijk nat is. Als de microfoonpuzzel is opgelost vraagt Stanley of ik de plopkap nog wil gebruiken. Ik bedank vriendelijk.
Nu moeten we in zeer korte tijd het geluid in orde krijgen. Er staat een op het oog uitstekende installatie met een paar flinke luidsprekers naar het publiek en twee nette monitorboxen voor de muzikanten. De mengtafel staat een flink eind verderop en Stanley draaft heen en weer om op het podium dingen aan te sluiten en bij de mengtafel aan knoppen te draaien. Daarbij moet hij steeds tussen de mensen door en als we via gebarentaal dingen aan elkaar uit proberen te leggen moet hij soms een beetje springen om gezien te worden. Intussen komt er een flink aantal vrienden en bekenden aan die menen dat dit het leukste optreden van vandaag is om te komen kijken. Ze hebben een lekker drankje gehaald zie ik vanuit de verte en ik bedenk me dat ik ook wel wat zou lusten. Maar hier moet gewerkt worden en ik heb geen idee waar ik wat water of zo zou kunnen krijgen. Als een vriendelijke mevrouw van de organisatie een treetje bier op het podium zet laat ik mijn goede voornemen direct varen. Met een droge keel kun je niet zingen.
Het gaat niet go
ed met het geluid. Of er nu dingen verkeerd aangesloten zijn of Stanley een beetje in de war is, er deugt gewoon helemaal niks van. Eerst komt mijn gitaar niet binnen op de mengtafel, dat blijkt een kapotte DI te zijn die vervangen wordt. Dan wordt het volume van de gitaren op de monitors afgesteld en als we hier klaar mee zijn het volume van de zang. Terwijl we de microfoons afstellen wordt de gitaar van Anton ineens een stuk zachter. Als we vragen of die weer harder kan valt de mijne helemaal weg. Terwijl Stanley de gitaren weer recht probeert te breien fluctueert op magische wijze het volume van de microfoons tussen onhoorbaar en rondpiepen. Intussen nadert het moment dat we moeten beginnen met enorme schreden. We laten het podiumgeluid voor wat het is en Stanley gaat aan de slag met “de voorkant”. Nu is de chaos compleet. Er zijn acht dingen in te regelen: twee keer gitaar en zang op de monitor en hetzelfde op het P.A. en alles loopt nu door elkaar als de nachtmerrie van een amateur-loodgieter. Als ik een akkoord op de gitaar aansla zie ik 
grote angstogen in de menigte en als we iets in de microfoon zeggen kijkt men ons niet-begrijpend aan. Dingen worden harder en zachter op de monitor en we worden vergast op een breed scala aan piepgeluiden. Omdat het intussen wel vijf uur is en we om half zes moeten stoppen beginnen we maar aan ons eerste nummer, maar het gaat nergens over. Op het podium is de balans compleet zoek en aan de gezichten in het publiek is te zien dat het daar ook dramatisch is. Na het eerste nummer proberen we het met de technicus nog wat beter te krijgen maar het resultaat is dat het tweede nummer volledig overschaduwd wordt door een enorme pieptoon. Anton is nu bereid het bijltje er bij neer te gooien maar ik bedenk een noodplan. De monitortjes gaan best hard en die draaien we naar het publiek toe. Ik laat Stanley de voorkant uitzetten en we doen een supersnelle soundcheck op alleen de monitors. Nu horen we tenminste allemaal hetzelfde en kunnen wij de balans bepalen. Mooi is het nog steeds niet maar er is geen tijd om nog te gaan mekkeren over toonregeling of reverb of dat soort luxe-artikelen. We slaan ons door nog een paar nummers heen en zijn erlijk gezegd blij als het half zes is. De pandjesjas kondigt ons af en sluit de middag en wij knijpen er tussenuit.
Weer lijkt het me niet verstandig om al te veel te socializen. Hoewel er veel vrienden, familie en bekenden zijn en het eigenlijk beregezellig is moet ik aan het laatste optreden van vanavond denken, waar ik ook nog wat energie voor nodig heb. Het metertje staat al een beetje in het rood en als ik opschiet kan ik misschien nog een uurtje tukken. Ik wuif iedereen gedag, behalve de vrouw want die dient gekust te worden en schuifel door de massa naar de auto. Five down, one to go en ik rijd weer naar huis.
Optreden zes:
Ben Blue solo in Rotterdam zuid.
Thuis kom ik tot de conclusie dat het dutje niet meer echt zin heeft. Ik kan hooguit een uurtje de ogen dichtdoen en moet dan daarna zo snel koken, eten en afwassen dat ik het laatste optreden alweer met paniek moet beginnen en daar heb ik geen zin in. Dan kan ik me beter nog even nuttig maken en in alle rust naar de Fabel. Dus ik maak het huis een beetje aan kant, trek een schoon bloesje aan en, omdat ik toch wat tijd over heb, begin ik vast te typen aan deel één van deze blog. Daar heb ik een hoop schik in, ik gniffel wat om mijn eigen grapjes en voor je het weet zit ik al op het tweede A4’tje. Ik vergeet uiteraard heel de tijd en als ik uiteindelijk op de klok kijk zie ik tot mijn schrik dat ik veel te lang ben doorgegaan. In een noodtempo gooi ik wat stamppot in de magnetron, sla het naar achteren en ruim de boel op, waarna ik, lichtelijk in paniek, op mijn stalen ros spring op het moment dat ik eigenlijk in de Fabel had willen arriveren.
De kortste weg leidt dit keer over de Willemsbrug en ik fiets zo snel ik kan. Links en rechts win ik wat tijd door een stukje af te snijden waar dat eigenlijk niet mag, een rood stoplicht even niet te zien of voorrang te nemen waar ik dat niet heb. Laat het ongeveer kwart voor negen zijn als ik in de Zenostraat arriveer. Hier heeft men de hele dag naar stevige rockbands staan kijken onder het genot van een pilzekindje of wat en de stemming is navenant. Terwijl de laatste band buiten nog even flink van leer trekt ga ik naar binnen om op te bouwen. Het is warm en donker en druk en de meeste mensen hebben hem goed zitten. Een man met een zonnebril waar maar één glas in zit wijst op zijn glasloze oog en daarna naar mij en deelt mee dat hij me in de gaten houdt. Naast me hoor ik iemand luidkeels een emotionele bekentenis doen die hij normaal waarschijnlijk liever vóór zich zou houden en menigeen houdt stevig de muur of de bar vast om te voorkomen dat die om zouden vallen. Ik zie veel kale en ook juist langharige heren en een keur aan tattoos. Met enige regelmaat wordt er door een groepje gescandeerd: “Tatadatada Tadataaaaaaa!!!” met een tongval, volume en timbre die een enthousiaste bierconsumptie verraden. Ik herken het thema van “Ring of fire” en vermoed dat dit een Feijenoord-dingetje is. Deze sla ik op. Met enige moeite haal ik mijn spullen uit de keuken en begin in een hoekje, tussen de mensen, op te bouwen. Nu krijgen ze me in de gaten en ik word vergast de bekende grapjes: “Hé Ben, ben je al Blauw?”, “Heueu, blauwe Bennie!”, “Pas je op dat je niet blauw wordt?”. Ik lach vriendelijk mee. Een kale man, met een wit sportjasje aan komt vlak voor me staan en zegt met een dreigende blik en priemende vinger: “Je gaat hier toch niet lopen zingen, hè? Want als je hier gaat lopen zingen dan pak ik je. Dat weet je toch, hè?”. Gelukkig kom ik zelf van Zuid dus ken ik de lokale omgangsvormen. Ik sla hem op de schouder en lach hartelijk om zijn grapje. Wij zijn maten, vanavond.
Ik doe stiekem aan territoriumdrift en breid langzaam het plekje dat ik voor mezelf nodig heb uit door steeds wat meer spulletjes neer te zetten. Patrick, de uitbater, komt -misschien een beetje bezorgd- vragen of hij even een mannetje bij me moet zetten. Kom op, zeg! Ik kom zelf van Zuid, zoals gezegd, en ik heb nog altijd geen lijfwacht nodig, dank u. Het enige waar ik een beetje bezorgd voor ben is dat iemand bovenop me valt terwijl ik in het donker over de vloer scharrel. Maar het gaat goed. De halvebrilman komt me nog bij herhaling melden dat hij me écht in de gaten houdt en ook andere grapjes worden enthousiast herhaald maar mijn spullen staan op tijd klaar en ik mag van mezelf een drankje aan de bar, terwijl de laatste klanken van de band buiten door het café knallen.
Dan is het tijd om te beginnen. Eén ding is duidelijk: Hier moet gerockt worden. Niks rustige kabbelliedjes en jazz zou al helemaal een foute zet wezen. Dus ik begin vandaag niet vanuit mijn comfort zone met “Ain’t no sunshine”, maar knal er gelijk een ruige blues van ZZ Top in. Hoppa! Een gitaarsolo met veel distortion en ik heb ze in de pocket. Dit wordt feest. Creedence, RHCP, Hendrix en doorknallen. Een dame vraagt na elk nummer Led Zeppelin aan maar dat kan ik niet in mijn eentje, daar heb ik echt Anton voor nodig en die staat in Noord met zijn CCR-coverband. Uiteraard gooi ik vrij snel mijn net ontdekte troefkaart er in; als ik “Ring of fire” heb gespeeld kan de avond niet meer stuk. Wat een verschil met het in-store optreden van zondagmiddag en het is juist deze diversiteit die mijn vak zo leuk maakt en zorgt dat ik na ruim 40 jaar muziek maken nog steeds met plezier op pad ga. Ik word lekker natgehouden door de uitbater en al mijn oude en nieuwe vrienden en heb het steeds meer naar mijn zin. Er is nog een spannend momentje als ik een 
glas bier over de grond zie gaan vlak naast de stroomhaspel die ik, niet zo slim, op de grond heb gelegd maar dat gaat net goed en het risico van onttanding via de microfoon ondervang ik al heel lang door het statief van opzij te laten komen. Omdat het van verschillende kanten wordt aangevraagd speel ik ook “Hotel California”. Die gaat lekker met de loopmaster omdat ik aan het eind ook de solo kan spelen en zelfs dat driestemmige stuk kan opstapelen. Het zangsetje wordt hierbij wel tot het uiterste op de proef gesteld maar een tikkie vervorming en compressie maken nu ook niets meer uit. De uitbater heeft me aan het begin van de avond al verteld dat hij het om een uur of twaalf wel mooi geweest vindt en daar ben ik het in dit geval hartgrondig mee eens.
Als de spullen ingepakt in de keuken staan om morgen (vooral niet te vroeg) te worden opgehaald doe ik nog een allerlaatste afzakkertje en stap op de fiets naar huis. De weg is ineens een stuk langer, de tegenwind kouder en snijdender en de brug een heel eind stijler en ik sukkel er in een laag verzet overheen maar het lukt. Thuis stort ik gelijk in bed en ik slaap al voordat mijn hoofd het kussen raakt. Het is gebeurd en donderdag hoef ik pas weer, in Paddy’s.
Nog een blog lezen? Mijn persoonlijke favoriet: Tieten en Bier.
