Wat is er toch aan de hand met die klanten?

Sinds vorig jaar maak ik met mijn neef Frans Wijngaarden voorstellingen over Eigenaarschap. Dit is al jaren Frans zijn dingetje en tot mijn onuitsprekelijke genoegen heeft-ie daar een nevenactiviteit van gemaakt door mij er bij te betrekken. Als neef. Neven. Snapt u?

Aan de ene kant is dit voor mij een flinke stap uit mijn “comfort zone”, omdat het meer een praatgebeuren is. Ik heb zelf ook een klein babbelmomentje en dat heb ik uit en te na uitgeschreven, uit mijn hoofd geleerd, voor de spiegel geoefend, op video opgenomen, teruggekeken en bijgeschaafd voordat ik het oké vond. En nog het zweet in mijn licht trillende handen als ik mijn twee minuutjes pak.

Aan de andere kant doe ik natuurlijk vooral mijn gitaar pielie-pielie en dat lukt altijd wel. Maar wat bijna idioot toevallig is, zijn de groepen mensen waar we voor komen te staan. Heel veel lui uit het onderwijs, en dat is dan weer een belangrijke nevenactiviteit van mij, als bandcoach bij de SKVR. Meester Ben.

Maar oké, dat kan gebeuren, een toevalligheidje op zijn tijd. Echter; het gaat verder.

Zo hebben wij ons verhaal deze weken mogen doen voor de bouwers van de BAM en de verzekeraars van Stad en Land. En daar wordt het voor mij een beetje eng. Namelijk een enkele “K” erbij maakt van de eerste club K’BAM! de akoestische rockband. Ik heb vaak overwogen om met een dikke witkwast het land door te rijden en op allerlei plekken een grote “K” te kalken voor de alom aanwezige reclame-uitingen van dit bedrijf. Nooit doorgevoerd, maar ’t is een leuk idee, toch?

En “Stad en Land”, en was dan weer de werktitel van een project van Anton Arema en mij waarin we Nederlandstalige nummers schreven, alweer zo’n toevalligheid. Ik fietste hiervoor indertijd gewapend met gitaar en een schrijfblok naar de Kralingse Plas om liedjes te schrijven, en het werden dan ook overwegend zonnige, vrolijke deuntjes, zoals het werkje hier onder: Vrij vandaag. Je kunt het even luisteren als je wil, ’t is een gezellig moppie.

Maar het gaat door, met de toevalligheden. Dit nummer begint met de diep trieste zin: “Elke ochtend loopt mijn wekker al om halluf zeven af” en dat kon ik toen vrolijk zingen want het was compleet uit de lucht gegrepen. Halluf zeven me hoela! Ik ben muzikant, ja. ’s Avonds een vent, ’s ochtends nog even lekker omdraaien.

Maar ja, nu dus met Frans het land door. Apeldoorn, Amsterdam, Assen…En elke keer moet ik mijn wekker zetten op: Precies half zeven! Ik waan me intussen midden in de Twilight Zone. En binnenkort maken we het af. Ik heb een bedrijfje waarin ik liedjes schrijf op maat. The Songbakery, de liedjesbakkerij. En die liedjes neem ik natuurlijk op in mijn studio, the Songbakery Studio.

Binnenkort geven we een openbare voorstelling in Rotterdam, en je raadt nooit welk theater Frans’ uitgever voor ons heeft geboekt…

Studio de Bakkerij aan de Bergweg. Schiet mij maar lek.