Voor de jongere jongeren zal ik eerst uitleggen wat het Swiebertje-effect is. Swiebertje was een in de jaren 50-70 van de vorige eeuw razend populaire televisieserie over een zwerver, gespeeld door de acteur Joop Doderer. Op een gegeven moment had deze serie zelfs zes miljoen kijkers, iets wat in deze tijd ondenkbaar zou zijn.

Joop Doderer was dus wereldberoemd in Nederland maar dat had ook wel een duidelijke keerzijde. Voor veel mensen was Doderer Swiebertje, en het was voor hem dan ook haast onmogelijk om later nog andere rollen te krijgen. Ik herinner me hem dan ook als een uiteindelijk toch wat norse en gefrustreerde man.

Wat heeft dit alles nu echter met ondergetekende te maken? Nou, ook ik heb op verschillende manieren te maken met het Swiebertje-effect. Ten eerste als gitarist.

Van 1979 tot 1987 speelde ik gitaar in twee bekende hardrockbands; Highway Chile en Helloïse. Een gouden tijd van albums maken, touren en enige roem waar we enorm van genoten hebben. We waren uitsluitend bezig met de bands en bereikten in alle bescheidenheid dan ook best een heel behoorlijk niveau. Maar al met al was het een periode van acht jaartjes. En intussen al best lang geleden ook.

Daarna heb ik nogal wat andere dingen gedaan. Een conservatoriumopleiding voor popdocent/bandcoach, 27 jaar lang zo’n 100 keer per jaar gespeeld met mijn akoestische duo Big Bucks & Easy Money en de akoestische rockband K’BAM!, ook vijfentwintig jaar bandcoach geweest bij de SKVR waar ik les gaf en desgewenst gitaar, bas, drums, keyboard en vocalen voor mijn rekening nam bij bands in alle mogelijke stijlen van popmuziek. Rock, funk, soul, blues, disco, metal, reggae, dance en wat je nog meer kunt bedenken. Met dat duo nog een countryrock album gemaakt, een paar jaar jazzgitaar les genomen en een jazz combo opgericht (Madame Jeanette & the Peppers) en verder nog een stoet bands in verschillende stijlen.

Maar nog steeds ben ik Swiebertje Blaauw, de hardrockgitarist. De keren dat ik als gast gevraagd ben voor een band, project of optreden ging het eigenlijk altijd om hardrock/metal. Die muziek ligt me nog steeds zeer nauw aan het hart maar ik zou eventueel ook best wat anders kunnen. Nou ja, bij het feesttrio de Swingers mag ik de laatste jaren wel regelmatig meedoen als gitarist-zanger. Netjes in het pak gezellige dansmuziek. Daar heb ik veel schik in, hartstikke gezellig. Dus wie weet wat de toekomst nog brengt.

Sinds enige tijd jaag ik ook een nieuwe carrière na; na een paar flinke cursussen gooi ik mezelf op de markt als stemacteur/voice-over. Ik heb namelijk best wel een Stem. Op het conservatorium werd de zangdocente in 1992 helemaal enthousiast omdat ik een bas blijk te zijn. “Dat zie je haast nooit in de popmuziek!” Nou, dat klopt. Als ik mijn stem echt wil inzetten in het commerciële circuit heb ik een redelijk overtuigende Johnny Cash in huis, the Crash Test Dummies hadden wel een keer een hit en ooit was ene Kamahl nog erg populair maar daar hoef je nu ook niet meer mee aan te komen, en dan houdt het wel zo’n beetje op voor de bassen onder ons. En voor de rest is de zang in popmuziek vooral heel erg hoog, dus die dertig jaar zanglessen en zangtechniek studie heb ik bikkelhard nodig gehad om een beetje leuk repertoire voor de mensen te kunnen brengen. Een mens doet zijn best.

Maar de Stem heeft wel een paar keer vruchten afgeworpen. Ooit werd er ingebroken bij een vriendin in Hilversum waar ik sliep en op mij barse: “Hee, wat is hier Godverredomme aan de hand!” wist de boef niet hoe snel hij zich uit de voeten moest maken, gelukkig vóórdat hij zag wat een iel mannetje dit indrukwekkende volume produceerde, dus dat was wel lachen. Ik heb hem nog een lege wijnfles naar zijn harses geflikkerd maar dat was helaas mis.

En er was nog een keer een flink roedel honden dat helemaal door het dolle heen was en dat na een luide reprimande van, echt waar, deze man, direct stil was en me met zijn allen met grote gehoorzame ogen aankeek. Deze situatie werd helaas de nek omgedraaid doordat alle aanwezige vrouwen in een onbedaarlijk lachen uitbarstten en als ik eerlijk ben was het ook wel een beetje kolderiek natuurlijk. Een tenger krullenbolletje op leeftijd met een gezellig buikje en dan zo’n stem. Maar het werkte wél. Even…

Maar wederom; het Swiebertje effect. In dit geval gaat dat over mijn zeer gezellige en charmante Rotterdamse tongval. Ik ben daar nu eenmaal geboren en getogen en ik gaat nog altijd graag een holletje op of ik geeft een achterlijke krotenkoker een hollepieper als-ie niet gauw op pleurt. Maar een voice-over moet natuurlijk wel ABN kunnen produceren. Daar ben ik voor behandeld. Sowieso tijdens de lessen Stemacteren, maar ik ben ook speciaal naar een logopedist gegaan, en niet de eerste de beste; De grote Alex Boon zelf heeft me goede tips gegeven om de aie en de ouw uit te leren spreken als ij en oo. Dus ik vind dat ik dat intussen best kan. Ik durf zelfs te beweren dat ik het Rotterdamse dialect in gradaties aan- en uit kan zetten. Dus heeft u een warme, lage, rustgevende of juist stoere stem nodig voor uw commercial, bedrijfsfilm of antwoordapparaat? Bel Ben Blaauw voor al uw vocale wensen. Rotterdams of ABN.

Intussen heb ik, hoera, een prachtige opdracht gekregen van het jonge Rotterdamse uitzendbureau Wild Works. Toffe jonge gasten die de mouwen opstropen en lekker aan de slag gaan. Ze hebben me gevonden via mijn site met de zoekwoorden voice-over en Rotterdams. Mooie opdracht, goed gelukt, iedereen blij. Nu ga ik eerst maar een kopjen kofjen maken en dan weer aan mijn ABN en funk-slagjes werken.