Vorige week had ik een flashback naar mijn eerste gitaarles, eerste twee akkoorden en eerste “zelf geschreven” nummer. Plus ça change, plus c’est la même chose.
Ik speelde met De Swingers op een boot in Keulen voor een groep overwegend Amerikaanse toeristen. We hadden onderling afgesproken niets maar dan ook niets te zeggen dat enige politieke lading zou kunnen hebben, maar we moesten onszelf nog wat verdere zelfcensuur opleggen. Zoals bekend kunnen Amerikanen nogal preuts zijn en in dit geval waren er nogal wat jongeren aan boord en die wil je natuurlijk al helemáál niet aan het schrikken maken.
Dus dat leverde een extra uitdaging op in ons openingsnummer: ”Take A Walk On TheWild Side” van Lou Reed. Muzikaal een heerlijk rustig en voortkabbelend werkje waar niemand last van heeft, maar de tekst is natuurlijk hier en daar wel nogal expliciet. En daar kunnen ze niet zo goed tegen, die Amerikanen. Dus hadden we voor het optreden een discussie van “Kunnen we dat nu wel maken?” en “Zouden we dat nu wel doen?” waarna ik de zaak oploste door over Candy te zingen: “But she never lost her head, even if things were getting bad.” Beetje laf natuurlijk, maar je wil geen amok met de clientèle dus we gaan het niet over pijpen hebben. Een paar mensen in het publiek kenden de echte tekst aan de besmuikte lachjes links en rechts te zien.
Maar dit was niet de eerste keer dat ik me met de tekst van dit nummer bezighield.
Laat me je meenemen naar het jaar 1974. Kleine Bennie Blaauw had voor zijn twaalfde verjaardag zijn eerste gitaar gekregen en op zijn eerste gitaarles zijn eerste twee akkoorden geleerd; de C majeur7 en de F majeur7. Een goede keus van de gitaarleraar want die twee akkoorden zijn ondanks de moeilijke naam een stuk makkelijker op gitaar te pakken dan de gewone C en F. En meester Herbert vertelde dat je met deze twee akkoorden een flink stuk van een nummer van ene Lou Reed kon spelen. Gelijk een liedje, dus!
Dus nu hebben we een twaalfjarig ventje uit Rotterdam zuid in het jaar 1974 met een zeer beperkte kennis van de Engelse taal, heel bang voor Rusland want we zaten midden in de Koude Oorlog en hoewel ik het niet helemaal begreep wist ik wel dat communistisch Rusland De Vijand was en De Bom had. Eng volk. En met een bagage van twee akkoorden en de wil om dat liedje te spelen en te zingen toog ik aan het werk.
Instrumentaal werd het opgelost door in het stuk waar een paar andere akkoorden moesten komen gewoon die eerste twee door te spelen en net doen of het zo hoort en van de tekst ging ik fonetisch wat maken.
“Hey babe, take a walk on the wild side” hertaalde ik heel logisch naar “Hé Bep, neem een brok uit die baard daar” en vervolgens restte de schone taak om hier een tekst omheen te maken waardoor dit enigszins logisch en zinnig was. Een boeiende uitdaging!
Mijn geheugen werkt erg vreemd. Over het algemeen is het gewoon ronduit erbarmelijk maar sommige dingen onthoud ik tot de dood er op volgt. Zo ook de tekst die kleine Bennie 51 jaar geleden schreef op het lied van Lou Reed:
Bep en Hannie liepen hand in hand
In een communistisch buitenland
Ze kenden de wetten van het land nog niet
Toen kwam er ineens een hoge Piet
Die zei:
Hee Bep, neem een brok uit die baard daar
Hee Hannie, neem een brok uit die baard daar
En Bep zei: Doe-pie-doe-pie-doe…
De baard was van een man. De man, bejaard
Had vele polkabrokken in zijn baard
Bep vond het een vreemd geval
En ze had veel liever een kouwgombal
Maar de Piet zei:
Hee Bep, neem een brok uit die baard daar
Hee Hannie, neem een brok uit die baard daar
En Hannie zei: Doe-pie-doe-pie-doe…
Bep en Hannie kochten toen een brok
Wel wat kwaad, dus zochten ze amok
Ze bleven kijken naar de Piet
En wat hij deed ontging hen niet
Hannie zei:
Hee Bep, wat doet die Piet nou?
En Bep zei; Hee Hannie, wat doet die Piet nou?
En de Piet zei: Doe-pie-doe-pie-doe…
De Piet pikte hun geld van de ouwe af
Dat vonden Bep en Hannie vreselijk laf
Ze zeiden: Geef dat geld terug
Maar de Piet riep; Help. Agent, kom vlug!
Hee Bep, wat doet die Piet nou?
Hee Hannie, wat doet die Piet nou?
En de agent zei: Doe-pie-doe-pie-doe…
De agent die kwam keek Bep en Hannie eens aan
En is toen met ze naar het schavot gegaan
Daar hing hij Bep en Hannie op
Stuk voor stuk aan dezelfde strop
Hee Bep, je zult nooit meer naar huis gaan
Hee Hannie, je zult nooit meer naar huis gaan
Je zingt nooit meer: Doe-pie-doe-pie-doe…
En zo zijn de cirkeltjes weer allemaal rond. Ik rommel weer met de tekst van dat lied, Rusland is weer dood-eng…
Alleen is Amerika nu ook dood-eng. Hoewel die lui op dat bootje helemaal oké waren hoor, net als mijn goede vrienden in Amerika die ook een bloedschurft aan de Oranje Pisvlek hebben. Je kunt natuurlijk nooit een heel volk over één kam scheren. En wat ook veranderd is, ik heb intussen die andere akkoorden ook geleerd. Dus dat is dan weer fijn.
Polkabrok, iemand?
