Hoe twee neven elkaar terugvonden, en muziek gingen maken.
Eerst even waar het om gaat: Luister hier naar de eerste twee liedjes van “Nevenactiviteiten”
Niet Vandaag:
Voorbij de Stilte:
Het verhaal:
Mijn neven en nichten heb ik heel lang maar zelden gezien. Helemaal niet erg, de ene familie hangt minder aan elkaar dan de andere. Zo had ik geen idee dat mijn neef Frans Wijngaarden het zo goed deed als coach en inspirational speaker in het bedrijfsleven. Performance Matters heet zijn bedrijf en dat loopt alleraardigst.
Frans houdt erg van muziek en zijn boekjes en voordrachten waren al doorspekt met songteksten om zijn betoog over het nemen van eigenaarschap te onderstrepen. Hij is ook van het concrete doelen stellen en voor je dromen gaan. En zo bedacht Frans op zijn 48e dat hij eigenlijk gitaar wilde leren spelen en koppelde daar een mooi doel aan: Op zijn 50e verjaardag wilde hij tien liedjes kunnen spelen voor zijn gasten. Een forse, maar niet onhaalbare opgave op, laten we zeggen, enigszins gevorderde leeftijd. Ik kan je vertellen: het is gelukt.
Ergens in het proces van leren gitaarspelen en zingen bedacht mijn geneefte zich dat hij in de familie iemand had die zich daar behoorlijk intensief mee bezig houdt en het machtige Internet bracht hem bij ondergetekende.
Het weerzien na jaren was bijzonder prettig en nadat we ons eerst bogen over gitaartechniek kwam vrij snel het idee om samen een voorstelling te maken waarin we de nummers waarvan de songteksten toch al gebruikt werden ook echt gingen spelen en zingen. We hebben dit in elkaar gedraaid en hadden na verloop van tijd onze eerste voorstelling. Die was niet zo best. Gelijk in een theater voor een paar honderd mensen. We hadden de techniek niet voor elkaar, de headsetjes piepten rond als een malle en vielen uit, mijn idee om me bescheiden op te stellen (Want: Frans’ verhaal met begeleiding) resulteerde in een vaag mannetje in een donker hoekje van het pojum en het was dat de mensen ons aardig vonden dat we er mee weg kwamen.
We hebben toen een professionele theaterregisseur in de arm genomen om ons te helpen er iets moois van te maken. Ik denk dat ik een keer of tien met de trein naar 020 ben gegaan waar deze vakman ons bijspijkerde in de kunst van het voordragen. Wat heb ik veel geleerd en daarna was het een stuk beter. Omdat het zich toch veel in het bedrijfsleven afspeelde heb ik een diepte-investering gedaan in een paar blauwe driedelige pakken zodat ik mooi in het plaatje zou passen. Weer eens wat anders dan het “Denim and leather” en de spandex broeken en getoupeerde krullen uit het verleden. In de praktijk blijk ik vaak idioot overdressed maar ik houd standvastig vol en hijs me consequent in mijn oncomfortabele kostumeke want als je ergens aan begint moet je het afmaken.
Eigen nummers
Intussen zijn we een jaar of zes verder en is Frans steeds beter gaan spelen en zingen. De man is dan ook behoorlijk fanatiek. Meerdere gitaar- en zangdocenten spijkeren hem constant bij en hij heeft altijd een gitaar bij zich voor als-ie eens vijf minuutjes niets te doen heeft. En op een gegeven moment kwam het idee om eens wat eigen nummers te gaan schrijven. Ik had zelf al een tijd niets geschreven; mijn wortels liggen in de blues en die heb ik gewoon al een hele tijd niet. Muziek schrijven is dan weer een soort tweede natuur. En Frans blijkt heel handig teksten te schrijven, die ook nog eens aansluiten bij zijn trainingen. Over angst overwinnen, uitstelgedrag en dat soort dingen meer. Kortom, dat ging helemaal niet moeizaam en we hebben al een flink aantal liedjes.
Wat doe je er mee?
Leuk voor de heb natuurlijk, eigen nummers. Maar nog veel leuker om ze de wijde wereld in te slingeren. Dus zijn we ze eens gaan opnemen. In eerste instantie was het idee om het zo natuurlijk mogelijk te houden, alleen twee gitaren en twee stemmen. Maar ik ging er toch stiekempies bas en drums bij zetten, gewoon voor het lekker maar verder geen gekkigheid. Totdat Frans een keer enthousiast vertelde over een vriend die voor de grap een gitaarsolootje had ingespeeld. Ik had dat tot dan toe nadrukkelijk en met grote zelfbeheersing nagelaten maar toen ging het hek van de Dam. Alle orgels, violen, toeters, bellen en achtergrondkoortjes die ik had heb ik er tegenaan gesmeten en zodoende hebben we nu een paar eerste monsterproducties. Het moet een album worden en het moet op Spotify maar de eerste twee songs zijn voorlopig exclusief op deze site te horen. En intussen ook live, bij onze voorstellingen.
