Het was weer een redelijk traditioneel weekend voor de heren Bucks & Money. Het duo reisde naar verschillende verre uithoeken van het land om het volk te vermaken met onze akoestische rockcovers. Zaterdagavond mochten we dit doen in het Achterhoekse Eibergen, waar een gezellig café zijn heropening vierde.
Om de tent buiten en de bar binnen te kunnen bespelen stelden we ons op in een soort gangetje bij de ingang. Dat bleek wellicht niet de handigste zet want er waren -hartstikke fijn- een aantal mensen die echt voor de muziek gingen en die kwamen gezellig bij ons staan meezingen en dansen. Dat is waar je altijd naar streeft maar nu werd het gangetje toch wel wat nauw en stonden we al snel letterlijk met onze rug tegen de muur te spelen. Omdat het ook de doorgang naar binnen en buiten was werd al vrij snel een andere traditie uit het vet gehaald; passanten, al dan niet met een sapje achter de kiezen, hadden geen erg in de micorofoonstandaard en Arme Anton Arema kreeg enkele malen zijn SM58 onprettig hard tegen het glazuur aangetikt. Risico van het vak, maar wel pijnlijk. Je ziet zo’n grappenmaker aankomen en je weet dat het gaat gebeuren maar je kunt kwalijk stoppen met zingen of spelen om je gebitje in veiligheid te stellen.
De lange ritten zijn we een tikkie ontwend. In onze beginjaren vonden we onze grootste achterban ver buiten de Randstad en regelmatig toerden we in een weekend vele honderden kilometers door het land. ’s Nachts meestal weer terug naar huis zodat we onze vriendinnen ook nog eens even zagen, al was het dan maar een uurtje voordat we weer naar de volgende gig vertrokken. Door al onze andere projecten zijn we nu wat minder vaak samen op pad en we spelen ook vaker in de buurt. We moesten warempel een beetje wennen aan twee lange ritten in een weekend, maar het voordeel was dat we nu in elk geval weer genoeg gesprekstof hadden voor een uur of acht samen in de Antonmobiel.
Zondag was het lustrum-tijd. Voor de vijfde keer op rij naar Grathem om de plaatselijke kermis te vieren in café Oad Grathem. Daar kwamen dezelfde twee muzikanten in dezelfde auto aanrijden terwijl dezelfde tent alweer was opgebouwd voor het café waar heel veel dezelfde mensen klaar waren voor een middagje muziek. En het werd weer -traditioneel- beregezellig. In dit café worden de verzoekjes op bierviltjes aangeleverd en het duurde niet lang voordat we het podiumpje niet meer konden zien door de viltjes. Op zich wel prettig, die viltjes. Hoef je tenminste niet aan de verzoekers uit te leggen dat zingen en praten tegelijk best lastig is.
Tweeëntwintig jaar een akoestisch duo heeft wel meer tradities opgeleverd, die soms ook wel weer ophielden. Vrij snel na onze oprichting werden we in een café in Gorkum door de enthousiaste uitbater zo vaak neergezet dat het publiek, dat het best wel heel erg op prijs stelde wat we deden, er op een gegeven moment toch niet meer zo veel belangstelling voor had, dus dat hield op. Evenals -helaas- de volgens mij wel tien jaar durende traditie dat we bij de Vierdaagse feesten van Nijmegen voor wat afwisseling zorgden tussen de wel heel erg op elkaar lijkende coverbandjes met allemaal hetzelfde repertoire. Of dat we met zo’n grote band met toeters en (lelle-)bellen volledig van het podium bliezen met onze twee gitaartjes. Dat hield op toen de hele organisatie in andere handen kwam en de gemeente het kleine cafeetjes onmogelijk maakte een terras te zetten door de prijzen van de vergunningen maar even te verdubbelen. Eeuwig zonde.
Een andere traditie was het dat we op 1 januari eerst in de Rotterdamse Pui speelden en daar dan als een speer vertrokken naar alweer Nijmegen om bij onze vriend Gertjan in café Van Rijn te spelen. Dat café ging over in andere handen en na nog een jaar of twee hebben we dit stopgezet. 1 januari valt, volgens een simpele berekening, direct na Oud en Nieuw en aangezien we er niet Nieuwer op worden en onze Oude makker er toch ook niet meer in zat nemen we nu genoegen met een halve traditie en luiden we elk nieuwjaar in de Pui. Ook leuk, hoeven we niet zo snel weg.
Een traditie waar we bijzonder veel plezier aan beleven zijn de gemiddeld tweejaarlijkse uitstapjes naar het mooie Bonaire. Uiteraard gaan we daarheen om te spelen maar de secundaire arbeidsvoorwaarden zijn toch wel anders dan bij een bruiloft in Friesland. Afgelopen winter zijn we niet geweest, omdat ik al met Madame Jeanette op Curaçao speelde en een mens kan niet altijd maar op de Caraïben zijn, maar het wordt dus wel weer eens tijd…
De Horizontoer hebben we ook jaren en jaren gedaan. Met de Bruine Vloot de Waddeneilanden af, samen met een hele troupe artiesten en muzikanten. Een soort zeilend Oerol van een dag of tien. Jammen op de boot, zoepen, toepen en vul maar in. Dit konden we niet meer volhouden toen onze groeiende kinderschare een jaarlijkse absentie in de zomervakantie minder wenselijk maakte. Maar het was heerlijk zolang het duurde.
Maar met alle tradities zijn het vooral de uitzonderingen en variatie die helpen om de lol er in te houden. Anton en ik hebben naast het duo samen nog wel zo’n -ik schat- tien, vijftien bands en we doen de meest uiteenlopende dingen. Anton staat volop geschminkt te bassen als Gene Simmons in Kiss This, ik maak in een keurig pak jazz en lounge muziek met Madame Jeanette & the Peppers en onze solo-optredens houden ons ook aardig van de straat.
Soms staan we op een festival met z’n tweeën een enorme menigte op te hitsen, dan weer op een bruiloft of in een huiskamer of een tuin iemands verjaardag te vieren. Ik kwam eens solo bij iemand binnen en werd bij mevrouw geïntroduceerd als verjaardagsverrassing. Had ik toch even een heel andere associatie maar gelukkig hoefde ik alleen maar liedjes te zingen. Uniek was de keer dat Big &Easy in het voorprogramma van Willy deVille stonden, die verdwaald was in het bos. Een paar duizend man publiek helemaal uit het plaatje terwijl de organisatie op zoek was naar Willy. “Speel nog maar even door, jongens. Hij is er nog niet.” En de mensen vonden het geweldig. Daar tegenover staat dan weer een gedenkwaardig optreden in Weert, waar de organisatie geen reclame had gemaakt en we voor het barpersoneel speelden. Toch doorgaan natuurlijk.
Ik heb een tijdje in het casino van Utrecht gespeeld, waar je vooral moest zorgen dat de mensen geen last van je hadden. Doe ik nu regelmatig in een modezaak. Pak aan, versterker fluisterzacht en vriendelijk glimlachen. Geen applaus, een paar kinderen die gaan dansen ook al kennen ze de liedjes niet. En ook hebben we intussen samen en afzonderlijk een paar begrafenissen en crematies van muziek voorzien.
Een ander uiterste is net niet gelukt, we zouden in een bordeel gaan spelen. Ik keek daar wel naar uit omdat ik anders nooit in zo’n gelegenheid kom en ik was wel benieuwd hoe dat gaat. Om te zien dan, hè. Maar helaas had de bordelist eerst een aantal andere bands ingehuurd en er zat een fout in het basisidee: Heren die daar komen voor de koopwaar hebben geen behoefte aan live muziek en mensen die een band willen zien hebben moeite met de daar geldende drankprijzen. Dus dat ging niet door.
Wel heeft Anton vorig jaar meegedaan met het reünieconcert van Helloise, stonden we in een volle Boerderij te rocken. En natuurlijk samen in de begeleidingsband va Ali B. gezeten. Een paar leuke gigs gedaan in het land en akoestisch in DWDD.
Er schieten me vast binnenkort nog wel wat memorabilia te binnen maar voor nu houd ik het er op dat we lekker bezig zijn en het voorlopig nog lang niet saai is. Big Bucks & Easy Money, voor begrafenissen, bordelen en tweedehands auto’s.
