Vooropgesteld; meestal ben ik heel blij met mijn vak en vind ik dat ik het heel wat slechter had kunnen treffen, maar soms maak je mensen mee…
Mevrouw werd 50 en dat werd gevierd in een kantine van een tennispark in Amersfoort. Meneer had muziek geregeld en Artiest van dienst was ondergetekende. So far so good. In de mailwisseling had meneer aangegeven van 21:30 tot 23:30 live muziek te wensen en we waren een toepasselijk bedrag overeen gekomen. Wel moest ik me enorm haasten vanuit een eerdere gig maar omdat mijn medelanders helemaal vergeten waren om files te veroorzaken stond ik keurig op tijd opgesteld en klaar om te gaan spelen. Echter, ik werd direct benaderd door twee dames; het feestvarken zelf wilde graag Iets Zeggen en een andere mevrouw wilde namens de vriendinnen Iets Aanbieden en dat alles graag met gebruikmaking van mijn installatie. Uiteraard heb ik de zaak voor de dames aangezet en heb me even teruggetrokken zodat ze hun zegje konden doen.
Duurde best even maar alors, het was hun feestje. Direct er na begon ik, en omdat de akoestiek in de kantine verre van optimaal was en ik ook nog niet gelijk als een Razende Roeland los wilde barsten was het allemaal niet al te luid en was mijn voornaamste doel om te zorgen dat het nét niet stil was en de mensen lekker met elkaar konden babbelen. Niks erg, zo gaat dat op dit soort feestjes en een artiest went er aan.
Na het eerste setje werden de beruchte A4-tjes uitgereikt en stelde men zich op voor een Lied. Ik sprak gelijk een Zanger aan of men misschien gebruik wenste te maken van mijn microfoon en de man gaf aan dat dat géén goed idee was, en dat hun zangkwaliteiten dusdanig waren dat een flink volume geen noodzakelijke verbetering was. Ik vond het best en zocht een mooi donker hoekje op om eens een beetje bij te komen. Al snel zag ik de club echter om mijn microfoon heen scharrelen, er op tikken en voorzichtig in praten en kwam een andere meneer melden dat het toch maar versterkt moest worden. Niet te beroerd om dat te faciliteren bediende ik het “aan” knopje om al snel te moeten constateren dat de eerste meneer het stukken beter had ingeschat, maar: De Klant is Koning.
Het tweede setje begon wat lastig, het bleek dat de plebejers met hun poezelige voetjes uitgebreid over mijn gitaarpedalen waren gaan wandelen en er wat kabels uit hadden getrapt. Toen dat opgelost was en ik wilde beginnen kwam de man die mij had geboekt, echtgenoot van het feestvarken, laat ik hem voor het gemak een naam geven: “Lul” lijkt me toepasselijk, Lul kwam naar me toe en zei:”Zet het toch maar wat zachter want er wordt toch niet gedanst.” Oke, de artiest slikt, de artiest zet het fluisterzacht en de artiest speelt drie kwartier lang werkjes als “The girl from Ipanema”, “Desperado” en wat dies meer zij. Hierna was ik officieel klaar, maar een mens heeft zijn beroepstrots, de mevrouw was niet onaardig en werd tenslotte ook maar één keer 50 en ik had begrepen dat de eindtijd rekbaar was, dus na een heel korte pauze sprak ik toch maar even Lul aan. Die gaf aan dat het wel jammer was dat er helemaal niet gedanst werd en ik zei dat ik dat nog wel even wilde proberen. “Ja”, zei Lul, “Maar dan moet het niet harder, speel maar wat dansbaardere nummers.” For the record, ik sta bij dit soort gelegenheden alleen met een akoestische gitaar en een loopmaster. De disco-bezetting ten top! Derhalve heb ik even met Lul gesoebat dat het me echt alleen ging lukken om de tent los te trekken als ik enig volume mocht toepassen en gelukkig ging-ie akkoord.
Dus heb ik mijn (Ook echt niet al te indrukwekkende) installatie opengeschroefd en ben de party-songs gaan spelen. En wat denk je? Binnen de kortste keren stond de helft van de feestgangers op de dansvloer en was ik een one-man volksmenner/partyanimal/feestband-hero. Helemaal gezellig, nog drie kwartier gekkigheid en leut en als ik om kwart over twaalf het laatste akkoord aansla krijg ik een flink applaus en is iedereen blij.
Helaas gaat het verder.
Intussen wilde ik wel naar huis en ging ik rustig afbreken. Helaas beschikte de kantine ook over een indrukwekkende Karaoke-set en kon Lul zich niet langer bedwingen om ook eens fijn een stukje te gaan zingen, samen met een vriend, waarbij de keus uiteraard viel op het omvangrijke oeuvre van volksheld A. Hazes. Wie mij kent weet dat het luisteren naar muziek van deze man voor mij een maar iets grotere kwelling is dan bijvoorbeeld het enthousiast rondwentelen van een gloeiende pook in mijn anus of het smeren van sambal in mijn ogen. En in dit geval waren de vocalisten ver boven hun theewater, hadden geen benul van timing, toonhoogte of tekst en was hun geschreeuw van een volume dat de, verder toch flinke karaoke-set, tot bijna uit elkaar barstens toe deed vervormen. En daar omheen liep ik dus mijn kabeltjes op te rollen.
Beleefd tot op het bot heb ik nadat ik klaar was met inladen nog even gewacht of meneer zelf zich nog kon losrukken van zijn performance om eventjes de financiën te regelen maar uiteindelijk heb ik hem toch maar even uit zijn Stardom tot me geroepen, want zelf wist hij van geen ophouden. Terwijl de briefjes werden afgeteld zei hij: “Gek he, dat het met dat dansen maar niet wilde lukken. Je kreeg ze niet los.” (??????????)
Dat was het moment dat ik hem, in mijn hoofd, doopte met de je intussen bekende naam. Ik liep naar de auto en reed naar huis en probeerde het te laten afglijden.
Helaas gaat het verder.
Twee dagen later kreeg ik een mailtje van deze man:
Goedemiddag Ben,
Even nog n.a.v. je optreden.
Voorop gesteld: je bent een prima gitarist en hebt een goede stem. Maar het kwam helaas niet helemaal over. Waar dat aan lag? Dat weet ik niet! Het lag niet aan je inzet. Misschien had de X-factor een avondje vrij. Al met al, vond ik het achteraf te duur (dat is echt iets een Nederlands middenstandsgevoel. Maar lees ik je mail hieronder goed. Dan klopt dat gevoel ook. Want je begon niet om 20.30 uur. Ik heb niet geklokt, maar het was in ieder geval later. Of vergis ik mij nu helemaal. Laat je mij ook even weten hoe je het vond?
Op dat moment heb ik de, inderdaad totaal niet professionele, beslissing genomen om Lul, in antwoord op zijn vraag, eerlijk en uitgebreid te laten weten hoe ik het vond. Niet slim, wel lekker. En soms nodig.
