Vanochtend werd ik door twee facebook-posts (artikelen) getriggerd (aangezet) om eens uit te leggen waarom ik de artiestennaam “Ben Blue” ooit heb aangenomen
Eerst was daar een -begrijpelijke- sneer van mijn oude vriend Hans Pieters toen ik op het Feestboek aangaf het nogal stom te vinden om te pas en te onpas Engelse termen en woorden te gebruiken in je Nederlands en vlak daarop een mooie aankondiging van Café Steijn, waar ik vorig jaar werd aangekondigd als Ben Blau, en nu al ietsjes beter als Ben Blauw. Ik ken deze mensen niet…
Ik heet niet echt Ben Blue, maar wel Ben Blaauw, met twee a’s.
Heel lang geleden zat ik in bands die enige bekendheid genoten en werd er nog wel eens over ons geschreven in de krant. Op zich hartstikke leuk, maar ik werd nogal vaak Ben Blauw genoemd. Omdat ik “Blaauw” heet is dat voor mij net zo lelijk als wanneer iemand met normale kennis van onze taal leest over een blau shirt of een blawe broek. Hu!
Op een gegeven moment werd ik hierdoor wat geïrriteerd. Teleurgesteld. Verdrietig zelfs.
En het moment kwam dat ik, evenals lieden als Freddy Mercury, Gene Simmons, Sting, The Edge en vooral Lee Towers, besloot om me maar eens een artiestennaam aan te meten. Aangezien ik echter uit Rotterdam kom, waar je niet gekker moet doen dan nodig, ben ik niet gegaan voor Theo Thunderstorm, Mark ‘Guitar’ Metalgod of Randy Rock, maar heb ik een heel klein vertaalslagje naar het Engelands gemaakt vanaf mijn echte naam. Nog overwogen om ook de alternatieve spelling mee te nemen en te gaan voor “Ben Blooh”, “Ben Blew” of “Ben Bloo” maar dan zou ik het oorspronkelijke probleem alleen maar meeverhuizen.
Dus, met enige schuchterheid, omdat ik toch ook wel wat raar vond, zo’n artiestennaam (aanstellerig, overdreven zelfs) ging ik mezelf introduceren als Ben Blue. En mijn net opgerichte bandje gaf ik de naam “Ben Blue’s Blues Band”, wat ik best wel een taalvondstje vond. Ons eerste optreden was in een dorp in de Achterhoek, waar ze zo mogelijk nog minder van duurdoenerij houden dan in Rotterdam en tot mijn afschuw zagen we bij aankomst dat in het hele dorp posters hingen van “Ben Blauw’s Blauws band”, met verdomme één a! Of ik even gewoon wou doen…
Ik heb echter de poot stijf gehouden en ga nu als Ben Blue (solo) door het artiestenleven. Blijft een beetje awkward (lastig) voor een doemaarnormaaldandoejealgekgenoeg Rotterdammer als ik maar het is nou eenmaal zo gelopen. Wat ik nog wel eens zie is dat “Ben Bleu” ergens speelt, mijn dyslectische neef, excusez le mot, maar namen van bandjes blijken nu eenmaal vaak moeilijk over te schrijven. K’BAM!, de akoestische rockband gaat heel vaak mis ( K’bam, K-Bam, kabam) en van Big Bucks & Easy Money heb ik meer misspellingen gezien dan ik op kan noemen, met als hoogtepunten “Fist Fucks & Easy Bunny” of het eenvoudige “Puddingbuks”.
In de tijd van mijn vader was het dan weer veel meer bon ton om je taal te larderen met Franse termen, dus als je een tête à tête, of een rendez-vous had met een amice zorgde je wel dat je een douche had genomen voor je met je portefeuille en je parapluie het trottoir betrad en en route ging.
Ikzelf neem dan liever een stortbad voordat ik met mijn beurs en regenscherm over de stoep naar een ontmoeting met een vriend ga maar de huidige generatie gaat na een verfrissende rainshower lekker chillen met een chickie. Money in the pocket en dan maar hopen dat het geen bitch blijkt te zijn, dude. Ook leuk.
Misschien moet ik me er überhaupt sowieso maar niet meer zo over opwinden. Gewoon, relax, you know?
